درفقدان ناصری از انصار محیط زیست
قلبی که بیش از دیگران برای محیط زیست می تپید:
در روزگاری که همه برای منافع شخصی و سوداگری های تباری می دوند،جوان عاشقی بود که خدا و مخلوقات و تجلیاتش را دوست می داشت و دمی مفارقت از پاسبانی از میراث بی بدیل و حیاتی محیط زیست به خود راه نمی داد.کریدورهای دادستانی کل کشوربه یاد می آورد، محیط زیست ،مدافع بی دریغی داشت که بی مهری هارا به جان می خرید تا آب و هوا و درخت و گونه های گیاهی و حیوانی نادر و زیست بوم ها و مرداب ها و ... از گزند آسیب ها مصون بماند و حقوق زیست محیطی در فقدان بی تدبیری ها به محاق رانده نشود.یاد دارم هر تهدید زیست محیطی که بروز پیدا می کرد،"یاسر"سر و کله اش پیدا می شد و از جفا به محیط زیست گریبان چاک میکرد.مدعی العموم را به استمداد می طلبید تا اقتدار قضایی صرف صیانت از محیط زیست شهروندان شود.او عاشق انسان و طبیعت بود و خود را امانت دار متعهد به موهبت های طبیعی الهی می دانست.
راهی که یک شهروند دردمند و دلواپس محیط زیست نشان داد:
کوتاه نمی آمد.نمی گذاشت محیط زیست احساس خلاءمتولی کند.نامه نگاری رفت و آمد.اطلاع رسانی .همایش .گفتگو.گزارش.از شمال.جنوب.دریا.مرداب.درخت.کوه.جنگل.مرتع.زمین خواری.قطع درختان.اصطکاک های توسعه و محیط زیست،یاسر را می دیدی که میدان دار است.او به ما نشان داد که برای احقاق حقوق محیط زیست نباید اهمال و مماشات روا داشت.نمی توان تماشاچی صامت و بی خیال تاراج محیط زیست بود.با شور و احساسات هیجان انگیزی از محیط زیست حرف می زد که گویی عضوی از پیکرش و نمودی از جانش و فردی از خانواده اش را دارد مراقبت می کند.
از یک سازمان و تشکیلات عریض و طویل بیشتر می دوید:
دفتر کوچک و امکاناتی حداقلی اما دلهای بزرگ و اندیشه هایی عاشق پیشه،به مراتب از سازمان های عریض و طویل و تشکیلات آنچنانی بیشتر برد داشت.یاسر یک تنه و با معدودی افراد متعهد چون خودش به عشق مردم وارد کارزارپاسداری محیط زیست شد و در قامت یک حامی محیط زیست دمی فارغ از عهد خود با خالق مهربان محیط زیست نگردید.
پیام فقدان یک عاشق محیط زیست:
همیشه فلش تند انتقاداتش که به شهادت همگان، از سر دلسوزی و دلواپسی ابراز می شد رو به سوی ناقضان حقوق زیست محیطی بود.حس می کردی از سویدای جان دردش می آید وقتی درختی بر زمین می افتد و اگر خنجری به روی محیط زیست کشیده می شد می دیدی جراحتی به رخسار دلش نشسته است.روح او آرام نداشت و امروز و فردا نیز نخواهد داشت.آرام و قرار او زمانی بود که می دید دلهای دردمند دیگری هم هست که عاشق باشد و برای دیگران و محیط پیرامون می تپد.یاسر رفت و عملش بر او دلالت خواهد کرد.ما را با خدا و وجدانمان محیط زیست تنها گذاشت.باید پرچمی را که بر افراشت بر زمین ننهیم.مردانه و متعهدانه بایستیم و راهش را ادامه دهیم.نگذاریم محیط زیست بدون یاسر احساس غریبی کند.باید بدانیم یاسر نمرده است چون در راهی قدم بر داشت که رضای خدا و خلقش در آن بود.کسی مرده است که محیط زیست و آثار صنع "صنع الله التی اتقن کل شیی "را ویران کند و موجبات غضب خالق آنها را فراهم آورد.به روح پاک این سرو سبز و دیده بان هماره بیدار محیط زیست درود می فرستم و از حضرت پروردگار برایش غفران و برای همسر مکرمه و والدین و دوستان فداکار و همه حامیان محیط زیست عزت و عافیت و عاقبت خیر مسالت دارم.این سیاه نا قابل تقدیم برادرم یاسر:
آنکه از عشق خدا جاری بود یار زیست یاسر انصاری بود
درد و دلواپسی صنع خدا در رگ و پوست او ساری بود
پر خروش و جوش و بر حق پایدار عازم و پیگیر و بس کاری بود
با صفا و مخلص و نیکو خصال از بدی های زمان عاری بود
راه او در پیش ما مفتوح و باز گر چه جایش بین ما خالی بود
متن بالا توسط آقای محمد صالح نقره کار، مدیر سابق روابط عمومی دادستانی کل کشور که از دوستان نزدیک زنده یاسر انصاری هم بودند نوشته شده است.
شرح عکس: این عکس مربوط به سومین همایش تجلیل از خبرنگاران محیط زیست در سال ۱۳۸۸ است و یاسر در حال تجلیل و تقدیر از جنگلبان شجاع مازندرانی اسماعیل رمضانی است که ۱۰ سال قبل در برخورد با قاچاقچیان چوب به قعر دره پرتاب و دچار قطع نخاع شد. درکنار یاسر ، آقای دکتر تقی شامخی، استاد جنگل دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران و همسر زنده یاد هاله سحابی حضور داشتند.