به یاسر آنکه چون یاس بهاری است/ شمیم اش تا ابد در باغ جاری است

به یاسر . . .   به یاسر آنکه جان را رسته می خواست من و ما و تو را همبسته می خواست به آب و خاک و گل دلبستگی داشت جهانی را چو خود دلبسته می خواست به امیدی که پاکی پا بگیرد هزاران دست را پیوسته می خواست   به یاسر آنکه چون یاس بهاری است شمیم اش تا ابد در باغ جاری است خزان زود رس آمد تو را برد مثال غنچه کز پائیز افسرد تو رفتی از غمت اینجا خزان شد گل امید ما در باغ پژمرد تو شعر زندگی را حفظ بودی چه افسونی چنین از خاطرت برد   ولی یاسر سرود زندگانی ات نوای دلگشای ماندگاری است تو گفتی نور آئین چراغ است توگفتی سبز بودن رسم باغ است توگفتی چون شقایق عشق ورزیم تو گفتی لاله را زین درد داغ است بگو از سرو های خفته در خاک اگر ز ایشان تو را اینک سراغ است   که بی تو زنده شد داغ سیاوش ز جا برخیز گاه سوگواری است   شعر از آقاي حامد پارسي۲۷/۴/۹۰ (از دوستان و ياران همسرم زنده ياد ياسر انصاري كجوري در شوراي مركزي كانون عالي گسترش فضاي سبز و حفظ محيط زيست ايران )