تشکیل “شبکه” از ضرورتهای کار ان جی اویی است؛ پیشنویس “شیوهنامهی تشکیل شبکههای استانی، منطقهای و ملی سمنهای محیط زیستی کشور” را محمد درویش، چهرهی برجستهی محیط زیست، و مدیر کل دفتر آموزش و مشارکتهای مردمی سازمان حفاظت محیط زیست، روی تارنمای خودش گذاشته است که آن را در “ادامهی مطلب” این وبلاگ هم میتوانید ببینید.
دیدهبان کوهستان با استقبال از رویکرد ارزندهی سازمان حفاظت محیط زیست در جلب مشارکت سازمانهای غیردولتی محیط زیستی، نقدی هم بر این پیشنویس دارد:
در این طرح، ابتکار عمل در دست سازمان حفاظت محیط زیست و دیگر دستگاه های دولتی است؛ سازمان اقدام به شناسایی سمن ها می کند، سازمان از ان جی او ها دعوت میکند، و سازمان صلاحیت آن ها را بررسی می کند. به نظر ما، دست کم دعوت از سمن ها، باید به صورت مشترک توسط سازمان محیط زیست و دو سه سمن فعال و شناخته شده صورت گیرد.
اما، بزرگ ترین اشکال این طرح، مطالبه ی مدرک تحصیلی (آن هم در رشته ی محیط زیست) است. به نظر ما، اولا مدرک تحصیلی لزوما به معنای کارشناس بودن در هیچ رشته ای نیست. به ویژه در کارهای اجتماعی، داشتن تجربهی مشخص و مستمر، ارزشمند تر از مدرک است. ثانیا از سازمان محیط زیست میپرسیم که شما چند تا سمن را می شناسید که گردانندگان و فعالان آن مدرک تحصیلی کارشناسی ارشد در محیط زیست داشته باشند؟! امروزه ده ها هزار تن “کارشناس” فارغ التحصیل در رشته ی محیط زیست داریم، اما این گروه پرشمار، در کدام جنبش و کارزار اجتماعی محیط زیستی شرکت دارند؟! آیا فکر نمی کنید که بیشترین شمار این دانشآموختگان، نه با عشق واقعی به محیط زیست، بلکه به ناچار وارد این رشتهی تحصیلی شدهاند؟! با طرح موضوع مدرک تحصیلی، سازمان، هزاران فعال واقعی محیط زیست را از گردونهی تصمیم گیری و تصمیمسازی بیرون میکند. بهتر است دستکم در کارهای غیردولتی و داوطلبانه، مدرکگرایی بیمارگونهی ایرانی را کنار بگذارند و میدان را برای عاشقان واقعی باز بگذارند. مسالهی محیط زیست در ایران، مسالهی مدرک تحصیلی نیست؛ مسالهای اجتماعی و در گروی مشارکت قشرهای گوناگون جامعه است.
پیش نویس شیوهنامه تشکیل شبکههای استانی، منطقهای و ملی سمنهای محیط زیستی کشور
(ویرایش نخست)
۲۶ اسفند ۱۳۹۲
سازمانهای مردمنهاد محیط زیستی – که از این پس در این شیوهنامه از آنها با عنوان سمن یاد میشود – یکی از مهمترین سرمایههای اجتماعی به شمار میروند که چنانچه به خوبی توانمند شده و از استقلالی درخور بهرهمند باشند، میتوانند به برونسپاری وظایف دولت در یک حکمرانی مطلوب کمک کنند. از این رو، ارادهی سازمان حفاظت محیط زیست به عنوان نهاد متولی طبیعت ایران بر آن است تا بکوشد با تسهیل زمینه برای فعالیت آزادانهی سمنها، آنها را در انجام مسئولیتها و رسالتهای ارزشمندشان یاری رساند.
حرکت به سمت سازماندهی و شبکهسازی سمنهای محیط زیستی در این راستاست که معنا مییابد؛ اقدامی که باید در یک فرآیند دموکراتیک و از پایین به بالا – بدون دخالت هیچ نهاد دولتی و کاملاً آزادانه – شکل گیرد.
چنین است که ویرایش نخست طرح یا شیوهنامهی شبکهبندی سمنها در ادامه معرفی و منتشر شده و تا نخستین روز از خرداد ۱۳۹۳ بر روی پرتال سازمان حفاظت محیط زیست و دیگر تارنماهای محیط زیستی باقی میماند تا پس از بررسی نظرات، پیشنهادها و انتقادهای مطرح شده، نسبت به جمعبندی و انتشار نسخهی نهایی آن تا ۱۵ خرداد ۱۳۹۳ – روز جهانی محیط زیست – اقدام شود.
گامهای یازده گانهی تشکیل شبکههای استانی، منطقهای و ملّی به شرح زیر است:
۱- در مرکز هر استان مکانی با عنوان خانه محیط زیست – حدالامکان – به کمک استانداریها یا دیگر مراجع شهری یا منطقهای، تهیه شده و در اختیار سمنهای آن استان قرار گیرد.
۲- با توجه به بانک اطلاعاتی تکمیل شده، سمنهای صلاحیتدار برای تشکیل شبکه استانی شناسایی میشوند.
۳- ادارات کل محیط زیست مدارک سمنها (اساسنامه، آگهی ثبت و مجوزها) را با همکاری استانداریها بررسی میکنند.
۴- ادارات کل محیط زیست با دعوت از سمنهای محیط زیستی موضوع تشکیل شبکههای استانی را به اطلاع آنها میرسانند و در این باره نظرخواهی میکنند. صورتجلسه به ستاد دفتر آموزش ارسال میشود.
۵- ادارات کل محیط زیست از سمن های صلاحیت دار محیط زیستی استان برای برگزاری نشست یک روزه دعوت میکنند.
۶- سمنها نماینده تام الاختیار خود را به صورت کتبی با امضا و مهر بالاترین مقام سمن برای شرکت در نشست معرفی میکنند.
۷- با نظارت نمایندگان دفتر آموزش و مشارکت مردمی سازمان و ادارات کل محیط زیست استان نشست برگزار میشود و هیأت مؤسس(۷ نفر اصلی و دو نفر علیالبدل و یک بازرس) شبکه استانی تعیین میشوند. (بهتر است دستکم ۷۵ درصد از سمنها در نشست شرکت کرده باشند)
۸- دفتر آموزش و مشارکت مردمی سازمان از مسئولین شبکههای استانی ثبت شده برای تشکیل ۹ شبکه منطقهای به شرح زیر دعوت میکنند:
منطقه۱ : گلستان، گیلان، مازندران
منطقه۲ : اردبیل، آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، کردستان
منطقه۳ : زنجان، مرکزی، قم، همدان
منطقه۴ : تهران، البرز
منطقه۵ : کرمانشاه، ایلام، لرستان، چهارمحال و بختیاری، کهکیلویه و بویر احمد
منطقه۶ : سمنان، قزوین، اصفهان
منطقه۷ : یزد، کرمان، فارس
منطقه۸ : خراسان رضوی، خراسان شمالی، خراسان جنوبی، سیستان و بلوچستان
منطقه۹ : هرمزگان، بوشهر، خوزستان
۹- نمایندگان ۹ شبکه منطقهای طی نشستی در ستاد سازمان، شبکه ملی کشور را به همان ترتیب تشکیل میدهند. یعنی در نهایت، شبکهی ملی یا اتحادیهی سمنهای محیط زیستی سراسر کشور با هفت نفر عضو اصلی، دو نفر علیالبدل و یک بازرس به مدت دو سال تشکیل خواهد شد و پس از دو سال، مجدداً طی انتخابات جدید، تجدید خواهند شد. گفتنی آن که در شبکهی ملی، دست کم باید ۵ نفر از منتخبین دارای مدرک کارشناسی ارشد یا بالاتر در یکی از رشتههای محیط زیستی یا مرتبط با آن باشند. در شبکههای منطقهای، این عدد ۴ و در شبکههای استانی، دست کم سه نفر باید واجد چنین ویژگیای باشند. همچنین بیشینهی عضویت یک فرد حقیقی در هیأت مؤسس شبکه برای ۴ دوره پیاپی تعیین میشود.
۱۰- یکی دیگر از برنامههای دفتر آموزش و مشارکت مردمی سازمان، تسهیل شرایط برای تشکیل شبکههای تخصصی در موضوعات مهم محیط زیستی کشور، مانند : آب و تالابها، فرسایش و ریزگردها، آلودگی هوا، زیگونگی (تنوع زیستی)، بومگردی (اکوتوریسم) و …است . بنابراین، تقاضا دارد پیشنهادهای خود را در این خصوص هم ارسال فرمایید.
۱۱- هموطنان عزیز میتوانند نظرات خود را به نشانی رایانامه نگارنده : [email protected]
یا شماره نمابر: ۸۸۲۳۳۰۷۱ تا نخستین روز از خرداد ۱۳۹۳ ارسال فرمایند.