با مرور صفحات تاریخ می توان دریافت دایه ها نمی تونند جای مادر بنشینند و مهر مادری بخشند. بیم و امید در اقدام مدبرانه معنی می یابد و سال هایی نه چندان دورکسانی با چشمان نزدیک بین، بجای حفاظت برای پرورش آرتمياي درياچه اروميه Artemia urmiana دندانگردی کردند و بجای طرح حفاظت، طرح توسعه دادند وکیسه حق بهره برداری از اجورات ناشی از اجازه تولید دوختند و حالا سنگ خشکیدگی دریاچه را به سینه می زنند
ناظران چگونه می توانند کرسی مادرانه را در اشغال دایه ها تحمل کنند، فضای بوجود آمده عاری از اقدام و تحرک لازم در جبران کمبود آب و بازگشایی رگ های حیات