امروز یکم آذر، روز اصفهان است. امسال نیز همچون چند سال گذشته شهروندان اصفهانی در حالی این روز را گرامی داشتند که زاینده رود، قلب اصفهان، خاموش و خشک بود. زاینده رود مادر تمدن، فرهنگ و هنر اصفهان است. اگر زاینده رود نباشد اصفهانی وجود ندارد.
عدم برنامه ریزی صحیح، کج سلیقگی ها و بعضاً تصمیم گیری های سیاسی و غیر کارشناسانه در کنار خشکسالی های اخیر باعث خشک شدن زنده رود ایران شده است.
انتقال آب زاینده رود به استانهای مجاور، استفاده زیاده از حد از آب زاینده رود بخاطر توسعه صنایعی نظیر سیمان و فولاد، افزایش استفاده از آب زاینده رود برای طرح های غیرکارشناسی نظیر ایجاد باغات در ارتفاعات چهارمحال بختیاری (طرح طوبی)، کاشت محصولات نامتناسب با اقلیم منطقه در اصفهان (برنجکاری در شهرهای حاشیه زاینده رود) ... همه و همه در خشک شدن زاینده رود نقش داشته است. و البته خشکی زاینده رود منجر به خشکی و نابودی تالاب گاوخونی نیز شده است.
اگر بپذیریم که زاینده رود مادر تمدن اصفهان است پس خشکی زاینده رود نیز می تواند باعث کم جانی و بی جانی تمدن و فرهنگ نصف جهان خواهد شد. مشکلات عظیم زیست محیطی، کاهش گردشگردان، تعطیلی صنایع دستی، نابودی تدریجی پل های تاریخی اصفهان، بیکاری کشاورزان حاشیه زاینده رود و عوارض اقتصادی و اجتماعی مرتبط با آن، افزایش افسردگی و ناراحتی های روانی در بین شهروندان اصفهان و ... تنها گوشه ای از عوارض ادامه روند خشک بودن زاینده رود است.
توسعه ناپایدار حاصلی جز نابودی اقتصاد و محیط زیست ندارد و آنچه که در مورد زاینده رود شاهد آن هستیم چیزی نیست جز آن.
پرونده مطالب «اصفهان» در این وبلاگ
پرونده مطالب «خشکی زاینده رود» در این وبلاگ