جواد گیاه شناس- الوند پرس
به نظر می رسد آبان ماه امسال پایان انتخاب ریاست فدراسیون کوه نوردی تحت مدیریت محمود شعاعی باشد . انتخابی که پس از یک وقفه ی طاقت فرسا در دوران فدراسیون مهندس هوایی، بارقه های امیدی را در دل کوه نوردان و هیئت های کوه نوردی بارز نمود تا شاهد پیشرفت های موثر و همچنین تثبت جایگاه کوه نوردی در میان سایر ورزش ها باشند .
محمود شعاعی که در این انتخابات با همراهی و حمایت سازمان تربیت بدنی که حتی قبل از برگزاری رای گیری کیومرث هاشمی وی را رییس فدراسیون خطاب می نمود، بدون هیچ برنامه ای حتی در همان جلسه رای گیری سکاندار ورزشی گردید که پیش از او مهندس هوایی و تیم مدیریتی وی چالشی بنیادین را فرا روی آن قرار داده بود . از برگزاری برنامه ی هیمالیانوردی ناموفق تحت سرپرستی افراد غیر متخصص تا بکار گیری افراد مغرض کوه نوردی کشور در ورطه ی سقوط قرار گرفته بود و بی شک اهالی این ورزش به هر کسی جز مهندس هوایی اقبال نشان می دادند
بنابراین شاید بی دلیل نبود که اهالی این ورزش تن به انتخابات از پیش تعیین شده محمود شعاعی دادند تا شاید انحراف معیار از ان همه انحراف کمی بهبود یابد و یک نفر دلسوز و خدمتکاری که ورزش کوهنوردی را ورزش خود می داند مدیریت این فدراسیون را بر عهده گیرد .
ولیکن متاسفانه فدراسیون کوهنوردی تحت مدیریت محمود شعاعی نیز در ارتباط سازمانی و شناخت نیازهای واقعی جامعه کوهنوردی و التهابات مربوط بدان نیز ناکام ماند . نمونه بارز چنین قطع ارتباطی را می توان در سوء مدیریت انتخاب روسای هیئت ها صرفا با نگرش خودی و ناخودی و سرپوش گذاشتن بر هدر رفت انرژی و امکانات از یک سو و از سوی دیگر فقدان ارتباط راهبردی با قطب های کوهنوردی تلقی نمود . ارتباط رییس فدراسیون در برخورد با جامعه کوهنوردی بیشتر شبیه به یک مدیریت پادگانی گردید و برنامه های کلان کوهنوردی بدلیل عدم وجود یک استراتژی بنیادین راه به بیراهه سپرد بالاخره جامعه کوهنوردی در نیافت که اعزام تیم های ملی هیمالیانوردی از اهداف برنامه ای فدراسیون کوهنوردی هست یا نه؟ از حمایت تیم مستقل تهران تا مقابله با صعود مستقل نانگاپاربات . تا صعود ملی دائولاگیری و رها سازی استعدادها و حمایت امسال فدراسیون از صعود های مستقل چنان فضای گیجی را در مدیریت فدراسیون کوهنوردی سایه انداز نموده است که نه تنها مدیران بلکه ناظرین نیز از تحلیل آن ناکام اند .
محمود شعاعی متاسفانه در چینش نفرات نیز انتخاب های بجایی نداشت . آدم های سایه و بی تجربه تا محافظه کاران کوهنوردی او را احاطه نمودند و او بدنبال اداره روزمره این فدراسیون بود . حتی مسافرت های خارج از کشور وی به ایتالیا . آلمان . اسکاتلند . ژاپن و .....نیز برای جامعه کوهنوردی رمز گشایی نشد .
فدراسیون کوهنوردی در بخش سنگنوردی نیز متاسفانه چنانکه باید و شاید نتوانست جایگاه بارزی را برای سنگنوردی و گسترش زیر ساخت های این ورزش اعم از گسترش دیواره و سالن اختصاصی ، استعداد یابی و تربیت مربیان و میزبانی مسابقات ایجاد نموده و همگام با سرعت گسترش جهانی این رشته سهم جمهوری اسلامی ایران را در این ورزش ایجاد نماید .
فدراسیون کوهنوردی فعلی بدلیل فقدان نیروهای کار آمد در بیشتر بخش ها به بیماری مزمن "باری به هر جهت" دچار گردیده و حساسیت جامعه کوهنوردی بیش از پیش می طلبد تا در فرصت باقیمانده تا انتخابات ریاست فدراسیون کوهنوردی فردی را رهسپار این ورزش سازند که بیش از پیش سهم کوهنوردی را در مطالبات فردی و محافظه کاری مرجح بداند .
مطلب مرتبط :اینجا