ظهر امروز حدود 45 دقیقه با یکی از این دوستانی که در این عکس حاضر هستند تلفنی صحبت کردم.
ایشان به صراحت و موکداً اعلام کردند که هیچکدام از افراد حاضر در تصویر، عکس گرفتن با جسد حیوان را تایید نمی کنند و این کار را اخلاقی و حرفه ای نمی دانند و هدف از تهیه این عکس، نگهداری در آرشیو خصوصی فعالیت های گروه بوده و عمومی شدن این عکس توسط یکی از افراد گروه اشتباه بوده است.
همچنین ایشان به بخشی از تلاش های انجام شده چهار روزه برای نجات دو توله باقیمانده اشاره کردند و اظهار امیدواری کردند عملیات حصارکشی در منطقه برای جلوگیری از حوادث آتی انجام شود.
خدمتشان عرض کردم که هدف از انتشار آن نوشته، فرهنگ سازی در جهت مقابله با رفتار ناپسند عکس گرفتن با اجساد حیوان بوده است. گفتم که عکاسی با جسد حیوان در شان دوستداران واقعی حیوانات نیست و رسم ناخوشایند شکارچیان است. همانطور که بهترین پزشکان دنیا حق عکاسی با جسد بیمار را ندارند، عکاسی با جسد حیوان نیز به همان اندازه زننده و غیر اخلاقی است و این نکته توسط اساتید اخلاق محیط زیست نیز مورد تایید قرار گرفته است و فعالان حقوق حیوانات نیز این عمل را توهین آمیز به حرمت موجود زنده می دانند. ضمن اینکه بازخورد بدی در میان افکار عمومی دارد و سبب گسترش حیوان آزاری و حیوان ستیزی می شود.
حقوق حیوانات علیرغم آنکه سابقه ای دیرین در فرهنگ ایران دارد اما همواره مورد بی توجهی قرار گرفته است و کوشش های مدنی مربوط به آن از قدمت زیادی برخوردار نیست و از این جهت است که شاهد هستیم حتی در محیط های دانشگاهی نیز مورد بی توجهی قرار می گیرد و حیوان کشی و آزار حیوانات در رشته های مربوط به علوم جانوری بسیار شایع است. لازم است همزمان با تلاش های علمی و فنی برای نجات حیوانات و حیات وحش، نگاه اخلاقی و حقوق حیوانات نیز مورد توجه قرار گیرد چرا که اگر چنین نباشد علم بدون اخلاق به ابزاری برای سواستفاده های انسانی و مادی از حیوانات تبدیل خواهد شد.
لازم دیدم این توضیحات را اینجا بنویسم، امیدوارم آنچه که گذشت تلنگری باشد برای مقابله با عمل زشت عکاسی با جسد حیوانات. راه درازی در پیش است و نیاز به تجربه و آموزش داریم تا فردایی بهتر را بسازیم. هیچ کس بی اشتباه و معصوم نیست و نگارنده نیز چنین ادعایی نداشته و ندارم.