یک پرنده دارد که به آن می گوید شکاری؛ شکاری یک پرنده ی کوچک آوازخوان خیلی زیباست که عادت کرده به کز کردن کنج قفس و احتمالا خودش هم نمی داند که طعمه است و آواز که می خواند در حقیقت دارد هم گونه ای هایش را صدا می زند سمت قفس. صیاد قفس شکاری را می گذارد کنار چشمه و تور خیلی ظریفش را هم همان حوالی می بندد.
شکاری که یک سهره ی طلایی تنهاست، آواز می خواند. سهره های آزاد برای این که این پرنده ی مزاحم جدید را از قلمروشان بیرون کنند پرواز می کنند سمت او. بعد حوالی قفس، روی شاخه درخت چنار پیر یا روی بوته های خار اطراف می نشینند و در جواب سهره طلایی توی قفس کمی آواز می خوانند و بعد بالهایشان – احتمالا برای آخرین بار- توی نور طلایی دم صبح، هوای آزاد را می شکافد و پایین می آیند ... “این طوری بود که اسیر شدیم…”
با اینکه هواشناسی هم این روزها تنها دل مردم این خطه را با خبرهای "تداوم گرد و غبار تا..."، "گرد و غبار ایجاد شده محلی است" و ... شاد می‌کند اما من و تو خوب واقفیم بر اینکه این مهمان ناخوانده چون سال‌های پیش تا پایان تعطیلات نوروز با ماست. درختان، خیابان‌ها، کوچه‌ها، خانه ها، دیوارها، بلوارها و همه و همه رنگ خاک به خود گرفته و ما به راستی با این ذرات آلوده و طاقت‌فرسا خو گرفته‌ایم!
راستی می‌خواستم بدانی که حتی آخرین مرحله نمادین "نظافت عمومی" نیز نتوانسته غبار شهر را از چهره خسته‌اش بزداید و این جای بسی تعجب است.
تنگ ماهی‌های قرمز شب عید هم چون دل کوچکشان در خیابان به لرزه افتاده و همه اینجا در انتظار پایان این کابوس دهشتناک هستند.
حتی سبزه‌های شب عید هم دیگر رنگشان را از دست داده‌اند؛ آنها بی‌رنگ و روحند...اصلا هوای شهر را دل‌مرده کرده این خاک...
براساس ... “اروند غبارآلود”
غم انگیزترین حادثه ی عمر انسان این است که یک روز در انتهای مسیر پرفراز و نشیب و سختی که تمام عمر به سمت " موفقیت" پیموده، بایستد و احساس کند:" گذشته بهتر از امروز بود." و به خودش بگوید: " اشتباه کردم! " ابعاد عظیم تر این پوچی درونی آنجاست که بعد از صدها سال پیمودن مسیر " توسعه" بالاخره بایستد، به زمین نگاه کند و به این نتیجه برسد: " اشتباه کردیم!" و یک روز در مسیر یک ترافیک پردود شهری ناگهان احساس کند که دلش می خواهد برگردد به تنهایی و سکوت غاری در دل یک کوه و برای دلخوشی زن زیبای نیمه عریان و کودک نه چندان پاکیزه ی آفتاب سوخته اش، روی دیوار غار تصویر ماموت ها را نقاشی کند.
از میان 13.6 میلیون گونه ی ساکن زمین،انسان تنها موجودی است که در آلودگی و مصیبت و رنج حاصل از فعالیت خودش دست و پا ... “شهر دوچرخه؛ یک قدم به سمت توسعه پایدار”
بیشتر بخوانید:این اسرای کوچک دوست داشتنی ... “سربازخانه کوچک من و درخت ها”
اینکه هر سال در روز درختکاری درست به اندازه درختان شمال ایران در مشهد درخت کاشته می شود و دست آخر سرانه فضای سبز این شهر از 10 متر تجاوز نمی کند، یکی از همان گره کورهای مدیریتی آشنا و معمول در ایران است که هزار نفر هم هزار بار به آن خرده بگیرند باز سال بعد میلیون ها سرو و کاج و افرا و زبان گنجشک و زیتون تلخ معصوم را به طور نمادین توی خاک فرو می کنند و برای خودشان دست می زنند به اسم " مراسم درختکاری" . این طوریست که همیشه فکر می کنم درختکاری 15 اسفند بیشتر از آن که کار خوبی باشد یک گناه نابخشودنی است.
دو سال است که این گناه نابخشودنی ام را با بچه مدرسه ای ها قسمت می کنم. می رویم توی 2-3 تا مدرسه و 2-3 تا درخت را با بچه ها می کاریم. بیشتر یک کارگاه آموزشی ... “این اسرای کوچک دوست داشتنی”
مردم آفریقا وقتی می گویند "so taai soos a ratel," منظورشان دقیقا این است : " به صلابت یک رودک" و در رابطه با این صلابت حق کاملا با آن هاست چرا که رودک ها با داشتن دندان های تیز، آرواره های قوی، پوست کلفت چرمی و حالت تهاجمی شان اسطوره ی انکارناپذیر صلابت و محکمی اند. "جنگجوی بدون رقیب" این لقبی است که در ایران به رودک عسل خوار داده اند.حیوان بی همتایی که رد پایش را می توان درکرخه و دز خوزستان، خبر و روچون در کرمان، بورویه هرات در یزد و در ترکمن صحرا و گرگان دنبال کرد.
در آفریقای جنوبی، رودک ها همزیستی جالبی با پرنده ی عسل یاب دارند. اساس این همکاری اشتیاق پرنده برای موم و عشق رودک به لارو و عسل زنبورهاست. وقتی پرنده ی عسل یاب یک همراه قابل اعتماد- در اینجا، یک رودک- را می بیند، به او نزدیک می شود ... “به صلابت یک رودک”
اول- 85 درصد کودکان ایران قبل از ورود به مدرسه خلاق اند. بعد از گذراندن سال های اول ابتدایی میزان خلاقیت در کودکان ایران به زیر 5 درصد سقوط می کند. لذت کشف، پرسش، لذت شکستن قواعد، اردوهای واقعی، آزمایش و تجربه و هر گونه فعالیت شادی بخشی در مدرسه های ما ممنوع است!
دوم- یافته‌های پژوهشگران نشان می‌دهد وابستگی بیش از حد کودکان به رایانه، قدرت خلاقیت و تفکر آنها را کاهش می‌دهد. می گویند دانش آموزانی که برای نوشتن یک داستان خلاقانه از کاغذ و قلم استفاده می‌کنند، 2 برابر دانش آموزانی که از رایانه استفاده می‌کنند، قدرت ایده پردازی دارند.
سوم- تازه ترین ایده ی نظام آموزش و پرورش، هوشمندسازی مدارس است؛ در یک مدرسه هوشمند معلم از طریق ویدئو پروژکتور هوشمند، تبلت هوشمند، برد هوشمند، لمس کننده تصاویرویدئو پروژکتورهوشمند، و میکروسکپ خاص هوشمند به بچه ها آموزش می دهد. ارتباط آموزشی دانش آموز و معلم بر ... “کودکان ایران؛ هر روز ماشینی تر از دیروز!”
خب منم آدمم؛ شده از اریکه ی قدرت شکوهمند خداییت خودم را به هزار زحمت بالا بکشم و رو به رویت بایستم و فریاد بکشم که: آخه این چه وضعی ست؟! شده در تاریک ترین ثانیه ی عمرم تو را انکار کنم و همه ی اعتقادات خوب و پاک و ساده ام را که به من آرامش می دهند مچاله کنم و بیندازم دور ... اما هرگز پیش نیامده در طبیعت باشم و تو به هزار شیوه ی شیرین از خاطرم عبور نکنی و ردپای زرین حضورت در قلبم به یادگار نماند.... پیش نیامده در طبیعت باشم و به تونزدیک تر نشوم کم کم و بعد به خودم و بعد به نیایش رمزآلود درخت ها که روزی 3757 بار زمزمه می کنند: فبای آلاء ربکما تکذبان...
عکس ها از مایان- مشهد ... “تقدیم به پاییز”
"مزرعه داری یک جفت خرگوش دارد. این خرگوش ها از سن یک ماهگی به بعد، در هر ماه یک جفت خرگوش به دنیا می آورند. با این فرض که خرگوش ها هرگز نمی میرند، مزرعه دار در نهایت صاحب چند خرگوش خواهد بود؟"
این سوالی بود که امپراتور فردریک دوم در سال 1225 برای ریاضی دانان شهر پیزا مطرح کرد و تنها کسی که جواب را یافت و طبیعتا مسایقه را برد لئونارد فیبوناچی، جهانگرد ایتالیایی بود. او مسئله را خیلی ساده حل کرد:
در ماه اول مزرعه دار یک جفت خرگوش دارد.
در ماه دوم باز هم یک جفت دارد، چون خرگوش ها هنوز به سن بلوغ نرسیده اند.
در ماه سوم خرگوش ها زادآوری می کنند که نتیجه دو جفت خرگوش برای مزرعه دار است.
در ماه چهارم جفت خرگوش اول زادآوری می کنند ولی جفت خرگوش های دوم هنوز به سن بلوغ نرسیده اند. بنابراین مزرعه دار ... “این عدد رمز طبیعت است: 1.618”
بهار، تابستان، پاییز، زمستان... اما امسال بی صبرانه منتظر بودم بعد از آن تابستان پرتلاطمِ من، بهار بیاید و اتفاقا آن قدرجدی منتظر بودم که از آمدن پاییز جا خوردم. دلم گرفت. بهار، تابستان، بهار، زمستان...
وقتی می زنم به کوه می بینم انگار طبیعت هم دلش پاییز نمی...
برف آمده و جا به جا که برف ها آب شده ، سبزه ها رسته اند از زمین و خزه ها نو شده اند و ترکیب رنگشان کنار گلسنگ ها محشر است؛ دیوانه ام می کنند.
خم می شوم. می بوسمشان. شعر شاملو را هم که یک روزی برای آیدا سروده و اولش از یادمن رفته - نصفه نیمه - در گوششان می خوانم:
...گیسوی او خزه بو چون خزه به هم
من بانگ برکشیدم از آستان یاس
آه ای یقین یافته... بازت نمی نهم
خزه جان، من چقدر تو را و این نرمینه ی سبز مخملی تن ات را دوست ... “روی این برف عجول…”