در آخرین ماه سال، اگر مسابقه ای برای انتخاب بهترین عکس زیست محیطی سال بود و من داور آن بودم بی شک این عکس را به عنوان بهترین عکس سال انتخاب می کردم.
دارا کنعانی، 14 ماهه در کنار تالاب خشک شده گاوخونی.
دارا به چه می اندیشد؟ آیا هم نسلان او زاینده رود را خواهند دید؟ آیا هم نسلان او شاهد پرواز فلامینگوها بر فراز گاوخونی خواهند بود؟ نسل امروز چه چیزی از زمین برای او و هم نسلانش باقی خواهد گذاشت؟
دارا ی 14 ماهه در بستر خشک گاوخونی چه دیده که اینچنین به فکر فرو رفته؟ او چه دیده که مدیران کشوری و استانی پس از چند دهه هنوز از درک آن عاجز هستند و همچنان در پی توسعه ی ناپایدار هستند؟