در گزارشی که از منطقه‌ی سرخه حصار و شهرک پرمساله‌ی زیتون در سبزپرس درج شده، مژگان عبدی (عضو دیده بان کوهستان) به یک موضوع کم‌تر شناخته شده در مباحث محیط زیستی ایران، یعنی موضوع درماندگی دولت ها در رویارویی با چالش‌های زیست محیطی اشاره کرده است.
موضوع “دولت های بی اقتدار و وامانده” را لستر براون ابتدا در مجله‌ی فارین پالیسی و سپس در کتاب ارزنده‌ی “طرح امید” (انتشارات جهاد دانشگاهی مشهد، 1387، صص 130 و 242) مطرح کرده است. او می نویسد: “شاید مشوب کننده‌ترین تحولی که اخیرا ایجاد شده افزایش دولت‌های بی اقتدار و وامانده است… شصت کشور هستند که در حال ورشکستگی‌اند یا در خطر ورشکستگی قرار دارند… این دولت ها پیوسته در برابر فشارهای جمعیتی و زیست محیطی درمانده‌تر می‌شوند… و رهبران آنها دیگر قادر نیستند جواب جمعیت فزاینده‌ی کشور را بدهند… و خدمات اجتماعی روز به روز بیشتر سقوط می کنند”. 
در یک فهرست شصت تایی از کشورهای درمانده، نه تنها به نام هایی مانند کنگو، سودان، چاد، هائیتی… برمی خوریم، بلکه کشورهایی مانند روسیه و عربستان و پاکستان را هم می بینیم. به نظر من، در ایران هم نشانه های برجسته ای از درماندگی دولت در زمینه ی مدیریت منابع طبیعی و محیط زیست به چشم می خورد… .
دوستان را به خواندن گزارش یادشده دعوت می کنم.