تالاب سرمایه ی ملی است یا زه کش؟!

“می آیند بدون ارزیابی محیط
زیستی بر روی رودخانه سد می زنند و عملا صدکیلومتر از طول رودخانه را خشک می کنند.
56 روستایی که در حاشیه ی رود کر قرار داشت در حال متروک شدن است. روستایی که
چندهزار نفر جمعیت داشت اکنون دویست نفر جمعیت دارد. دریاچه ی طشک و بختگان در حال
نابودی است. رطوبت منطقه ی بختگان از بین رفته و بزرگترین نهالستان انجیر جهان که
در استهبان بود، خشک شده است. با خشک شدن کمجان – که حائل بزرگ شوری آبهای زیر
زمینی بود- تا صد کیلومتر به سمت بالا، آب شور پیشروی کرده و آبهای شیرین را شور
کرده است… دامنه خسارت با این حرفهای پشت میکروفون قابل توضیح نیست… دشت کربال
مقام اول تولید گندم و مقام سوم تولید برنج کشور را داشته است و با بودجه ای که از
بیت المال صرف ساخت سدهای سه گانه می شود، این زمینهای کشاورزی به شوره زار تبدیل
شده اند.”

“مردمانی که تخصصشان تولید بود
و کشاورزی و دامداری می کردند اکنون باید به شهرهای مجاور بروند تا کارگری کنند و
یا شغلهای دون برگزینند. جوانهای کم تجربه و خام روستاهای متروک نیز به بزهکاری
روی آورده اند. من فکر می کنم اگر دادگاههای حوزه ی مجاور کربال، بزهکاری از کربال
دستگیر کند باید متهم اصلی را کسانی معرفی نماید که  ریشه های این ناامنی و بزهکاری را در منطقه به
وجود آورده اند.”