باشگاه کوه نوردان آرش – 22 مرداد
پایان غمبار برنامه‌ی گشایش مسیر ایران بر روی برودپیک، اگرچه خسارتی جبران ناشدنی برای خانواده‌های سه کوه‌نورد و هر ایرانی دیگر و برای جامعه‌ی کوه‌نوردی بوده است، اما همچون هر کار ارزنده و بزرگ دیگر، دستاوردهایی هم داشته که در خور توجه است.
کوه‌نوردی ایرانی در چند هفته‌ی گذشته، در سراسر کشور (و تا اندازه‌ای در بیرون از کشور) بر سر زبان‌ها بوده و صدها هزار نفر اخبار یک کار ملی بر روی کوهی عظیم را پیگیری کرده و زبان به تحسین یا تحسر (به خاطر بازنگشتن قهرمانان آن کار قهرمانانه) گشوده‌اند.
رییس جمهور، با خانواده‌های جراهی، کیوان، و بزرگی دیدار کرد و به آنان لوح افتخار داد؛ همایشی باشکوه و تاثیرگذار با حضور اعضایی از شورای شهر و چند نفر از دیگر مسوولان، در گرامی‌داشت مجتبی، پویا، و آیدین – سه جوان که پهلو به تاریخ زدند- برگزار شد؛ هزاران کوه‌نورد ایرانی به این باور رسیدند که می‌توان از مرزهای موجود گذر کرد و اعتلا یافت؛ آقای عارف که از چهره‌های اجتماعی و سیاسی مطرح کشور است، و آقای تمدن استاندار تهران، به دیدار خانواده‌های آن سه کوه‌نورد رفتند؛ آقای قالیباف، شهردار تهران به مجلس یادبود آنان آمد؛ آقای چمران، رییس شورای شهر تهران، امروز با این خانواده‌ها دیدار دارد؛ خانم ابتکار رییس کمیته‌ی محیط زیست شورای شهر در نظر دارد به دیدار آنان برود؛ و ده‌ها پیشکسوت ورزشی و چهره‌ی هنری و اجتماعی در همایش گرامی‌داشت و در دیگر برنامه‌های مرتبط با این رخداد شرکت کرده‌اند و از افتخار آفرینی آن سه کوهمرد گفته‌اند.
در ده‌ها برنامه‌ی رادیو تلویزیونی به موضوع برودپیک و مسیر ایران پرداختند، ده‌ها مقاله و گزارش در این مورد در مطبوعات منتشر شد و هزاران یادداشت هم در فضای مجازی منتشر گردید که تقریبا در تمام آن‌ها از کار به یاد ماندنی پویا، آیدین، و مجتبی با افتخار یاد شد.
اما، آن‌چه که شکوهی کم‌مانند به کل ماجرا داده است، برخورد ستایش برانگیز خانواده‌های کوه‌نوردان فرود نیامده‌ی ما با این رخداد سترگ است: آن‌جا که مادر آیدین در برابر صدها نفر و چندین دوربین، با چشمانی اشکبار و پرشور از مربیان کوه‌نوردی او سپاسگزاری کرد و راه انتخابی فرزند جوانش را ستود؛ آن‌جا که پدر پویا با بغضی فروخورده گفت که نمی‌پندارد پویا را از دست داده، زیرا کسی مالک کسی نیست؛ و آن جا که پدر و مادر مجتبی فرزند خویش را درستکار و مهربان خواندند، و از کوه‌نویسان تشکر کردند. چنین بود که جلوه‌ای از شکوه وصف ناشدنی زندگی رخ نمود و اشک شوق بر چشم همگان نشست.
باشگاه کوه‌نوردان آرش بار دیگر سپاس و همدلی خود را تقدیم خانواده‌های جراهی، بزرگی و کیوان می‌کند، و آرزو دارد که بتواند در راه‌های دشوار زندگی، اندکی جای فرزندان برومند آنان را پر کند.
باشگاه آرش همچنین قدردان همراهی مقام‌های یادشده در بالا، و همه‌ی دوستانی است که با همکاری‌ها و همراهی‌ها و حضورشان، ما را در کشیدن این بار سنگین یاری کرده‌اند.