جامعه ی کوه نوردی کشور را هم اینک می توان پیشتاز مطالبه های محیط زیستی و دفاع از طبیعت کشور خواند. مستندات بسیاری در تایید این مدعا هست: چندین سال پیش، در مقاله ی «نظری بر فعالیت های حفاظت محیط کوهستان در ایران» (مجله ی “صلح سبز” شماره ی 2و3، پاییز و زمستان 1378) شرحی از کارهای فرهنگی (مانند انتشار مقاله) و اقدام های عملی (مانند پاک سازی کوهستان) داده ام که در آن ها، کوه نوردان نقش پیشگامان جامعه را داشته اند. طرح موضوع ثبت ملی کوه های شاخص کشور، به ویژه دماوند که در آن مقاله به آن اشاره شده بود را نیز می توان در زمره ی میراث محیط زیستی کوه نوردان دانست. محمد درویش، چهره ی برجسته ی محیط زیست ایران، همایش روز ملی دماوند را «بزرگ ترین اجتماع دوستداران طبیعت ایران» خوانده است. در اقدام های عملی برای حمایت از حیات وحش مانند برنامه های “علوفه پراکنی” و حمایت از پرنده های مهاجر، دیده بانی کلی کوهستان ها و گزارش کردن تخریب ها و آلوده سازی های طبیعت کشور، رویارویی با پروژه های سد سازی، برگزاری تجمع برای جلوگیری از تخریب باغ گیاهشناسی نوشهر، ، راه اندازی “گنجه” (صندوق) پشتیبانی از زیستبوم، و … بسیاری از دیگر چالش های زیست محیطی، ردپای مشخص و موثر کوه نوردان را می توان دید.
در تشکیل “کمیته ی مردمی نجات کوه شاه“، و گردهمایی های بزرگ 21 شهریور (در روستای باغ فخروییه) و 22 شهریور در محل معدن پلی متال کوه شاه نیز کوه نوردان نقش اصلی را داشته اند. در پی این دو گردهمایی و اعتراض بود که استاندار کرمان دستور توقف کار معدن را داده است.
امید آن که گروه ها و باشگاه های کوه نوردی، با حضور باز هم قوی تر در عرصه های حمایت از طبیعت ستمدیده ی کشور و با کاربست بهینه ی توان تشکیلاتی زیاد خود بتوانند به دستاوردهای بزرگ تر برسند. در عین حال جا دارد که مقام های دولتی در سازمان های جنگل ها و مراتع، محیط زیست، و میراث فرهنگی، با برقرار ساختن ارتباط بهتر با جامعه ی کوه نوردی کشور، از این پتانسیل سترگ که چندین برابر نیروی میدانی آن سازمان ها است، بتوانند در راه حفظ و باززنده سازی طبیعت کشور اقدام کنند.
عکس هایی از گردهمایی های نجات کوه شاه را در اینجا و اینجا ببینید.