عباس محمدی- سبز پرس
پیچیده سازی موضوع های ساده و منحرف کردن نظرها از یک امر بدیهی به سویی دیگر، به قصد تخصص فروشی و گرفتن پول از مردم، یکی از شگردهای شعبده بازان است. رفتاری شبیه به این را در موضوع “مدیریت منابع آب” می بینیم، با این تفاوت که در این جا نه شگفت زدگی سرگرم کننده، بلکه ورشکستگی برای اقتصاد و مصیبت زدگی برای محیط زیست کشور نتیجه ی کار است.
کدام عقل متوسطی می پذیرد که جلوی آب رودخانه هایی که بی هیچ هزینه به سوی دریاچه ای روان است و دنیایی از سرزندگی را در پهنه ی دشت و دمن قلم می زند ببندیم، و از چند صد کیلومتر آن سو تر و چند صد متر پایین تر، در کانال هایی بی روح و بی دوام برای دریاچه آب بیاوریم؟! و تازه، کدام آب و مال چه کسانی را؛ آیا کناره نشینان ارس و زاب در این مالیخولیای تصمیم گیری های محیرالعقول مشارکت دارند؟! در کجای این سرزمین خشک که میزان بارش هایش یک چهارم متوسط جهانی است، یک قطره آب اضافه داریم که آقایان هر روز طرحی نو برای انتقال آن در می اندازند؟ مگر همین مهندسان و دکتران همه چیزدان مدیریت آب کشور نگفته اند که عامل اصلی کم آب شدن دریاچه ی اورمیه، خشکسالی بوده است؟ پس چگونه است که این خشکسالی، کمی آن طرف تر در حوزه ی زاب و ارس وجود ندارد؟!
مدیرانی که در فضای پرستش مدرک های دکتری و مهندسی مربوط به سازه به فضل فروشی متخصصانه مشغول اند، و با امر چند جانبه ی مدیریت درست آب که به حقوق عمومی جامعه، حق محیط زیست، و به کشاورزی، دام پروری، منابع طبیعی، شیلات، گردشگری، و… آخر سر از همه به ساخت و ساز مربوط است، بیگانه اند با هشتصد میلیون دلار بودجه چه خواهند کرد؟ تصمیم سازان در سایه و آزمندان سیری ناپذیر، هم اینک نقشه دارند تا با شعبده ی بتن و بودجه از شبکلاه خود معجزه ی سامری وار دیگر درآورند. آنان فریاد هایی دانشمند مابانه ی “یافتم، یافتم” سر خواهند داد و با تظاهر به خودکفایی در فن سد و کانال سازی، برای چند صدمین بار به جدول های ترجمه شده ی مقاومت مصالح رجوع خواهند کرد و با نرم افزارها و رایانه های وارداتی میزان میل گرد و بتن مورد نیاز را برای چند سد و آب بند و کانال به دست خواهند آورد، و با بولدوزرهای ژاپنی و آمریکایی بی رحمانه کوه ها و دشت ها را خواهند شکافت تا آن بودجه ی لعنتی را جذب کنند. و در این رهگذر، رکوردهایی شرم آور مانند «رکورد جهانی بتن ریزی» (در ساخت سد کارون 3) و شاید این بار رکورد عظیم ترین انتقال آب از پایین به بالا، را با افتخار فریاد زنند.
به نبوغ راستین مهندس طبیعت و به شعور ساده و کارآمد بهره بردارانی که هزاران سال در کنار این رودها و دریاچه با کم ترین آسیب رسانی به منطقه زیستند، بی اعتنایی خواهد شد؛ تصمیم هایی در چند ساختمان بسته گرفته خواهد شد؛ توطئه ی نابود سازی رودی دیگر رقم خواهد خورد؛ و تا بودجه برسد و سال ها برای اجرای طرح بگذرد، گریزگاهی برای خودداری از اعتراف به اشتباه و جلوگیری از خراب کردن چند تایی از سدهای ساخته شده در حوزه ی اورمیه، و بهانه ای برای جلوگیری از باز کردن دریچه ها ی بعضی دیگر، خواهند داشت و… دریاچه ی زمردین اورمیه در این کویر حقیقت سوز خشک خواهد شد.