در یادداشت 30 خرداد این تارنگار، اشاره کردم به این موضوع که کیفیت، عنصری است فراموش شده در صعودهای ایرانی. در آن یادداشت گفتم که: کوه نوردان ایرانی، در کارهای خارجی خود، همچنان به دنبال صعودهای تکراری و عنوان های "دهان پر کن" هستند. گذشته از ساده پسندی بسیاری از کوه نوردان، گریز بیشتر آنان از کارهای مجدانه و سخت، و ضعف عمومی جامعه ی کوه نوردی در تشخیص "کیفیت"، به نظر من فدراسیون کوه نوردی هم در مقام سازمان ملی این فعالیت، وظیفه ی خود را در تعریف کوه نوردی فنی و کیفی به درستی انجام نداده است.
رامین شجاعی، کوه نورد نام آشنای کشور که چند سالی است در کانادا اقامت دارد، در تارنگار داستان کوه نقد ارزنده ای را شروع کرده به طرح پیشنهادی فدراسیون در مورد صعودهای برون مرزی. خواندن این نقد را به فعالان جامعه ی کوه نوردی و به کوه نویسان توصیه می کنم، و درخواست دارم که به منظور ارتقای سطح کوه نوردی کشور، وارد این بحث شوند.