هدر دادن آب توسط شهرداری برای آبیاری چمن- عکس از وبلاگ زمین ما
این روزها بحث انتقال آب از کارون به زاینده رود خبرساز شده است. زاینده رود همواره در این سالها خبرساز بوده است، خشک شدن زاینده رود، ورود نفت به زاینده رود، بلند مرتبه سازی و تجاوز به حریم رودخانه، آسیب دیدن پل های تاریخی زاینده رود، عبور مترو از سی و سه پل، ورود پساب شهری و صنعتی به زاینده رود و ... هر کدام در مقطعی از زمان خبرساز بوده اند.
هدر دادن آب توسط شهرداری- عکس از وبلاگ زمین ما
زاینده رود مادر تمدن اصفهان است. کیست که ایران را دوست داشته باشد و اصفهان و زاینده رود را دوست نداشته باشد. به شهادت آرشیو این وبلاگ، در این سالها مساله زاینده رود یکی از دغدغه های اصلی ام بوده است. در آرشیو این وبلاگ بیش از 80 مطلب در خصوص زاینده رود وجود دارد که هر کدام روایتگر روزگار نه چندان خوش زاینده رود در سالهای گذشته بوده است.
در روزهای انتخابات ریاست جمهوری در مطلبی نوشته بودم که این دوره شاید آخرین فرصت برای نجات زاینده رود باشد و اگر تلاشی در جهت نجات زنده رود صورت نگیرد شاید برای همیشه شاهد خاموشی این رودخانه باشیم.
اما برگردم به اصل ماجرا. این روزها در شبکه های اجتماعی شاهد بحث و جدل هموطنانمان در استانهای اصفهان، چهارمحال بختیاری و خوزستان بر سر انتقال آب زاینده رود هستیم. به عنوان یک دوستدار محیط زیست و کسی که در 12 سال گذشته پیگیر مسائل زیست محیطی بوده است، توجه و حساسیت عمومی نسبت به یک مساله زیست محیطی برایم بسیار خوشایند است. در این سالها هر وقت همایش، تجمع، جلسه و برنامه ای بوده آرزو می کردیم که ای کاش شهروندانمان نسبت به مسائل محیط زیستی توجه می کردند.
در بحث اخیر نکته مهم این است که نباید مسائل تخصصی و علمی فدای برخوردهای احساسی شود. زاینده رود بزرگترین قربانی انتقال آب است. ضمن اینکه اگر انتقال آب از کارون درمانگر دردهای زاینده بود، تونل های کوهرنگ 1 و 2 باعث نجات این رود می شدند. برای نجات زنده رود باید به فکر علاج دائمی بود، روشهای موقتی و زود گذر تنها باعث عمیق تر زخم های زاینده رود می شود.
بر اساس آنچه که کارشناسان دراین سالها گفته اند، مدیریت نادرست آب زاینده رود یکی از دلایل خشک شدن آن است. باید در خصوص صنایعی نظیر فولاد و ذوب آهن که حجم زیادی از آب را مورد استفاده قرار می دهند چاره اندیشی کرد. اصفهان باید با کاشت چمن در پارک ها خداحافظی کند. باید جلوی انتقال آب اصفهان برای ایجاد صنایعی نظیر فولاد در استانهای مجاور را گرفت. باید با کشت برنج و محصولاتی که نیاز زیادی به آب دارند خداحافظی کرد. باید صرفه جویی در مصرف منابع آبی را به شهروندان اصفهانی آموخت. باید مانع برداشت آب زاینده رود توسط ویلاهای مجاور رودخانه در بالا دست شد.
آب زاینده رود در خانه است، نیازی نیست گرد جهان بگردیم. زاینده رود نه تنها یک میراث ملی که یک میراث طبیعی جهانی است. زاینده رود زنده و با طراوت حق همه جهانیان است و باید نجات زاینده رود را از مسئولان و مدیران کشوری مطالبه کرد اما در این راه باید مراقب بود که مبادا درگیر اختلافات منطقه ای و استانی نشویم. محیط زیست مرز ندارد، از دیدگاه زیست محیطی هیچ فرقی بین آمازون و گنگ و کارون و زاینده رود نیست. نابودی هر کدام از اینها دیر یا زود می تواند بر دیگری اثر بگذارد. زاینده رود بزرگترین قربانی تصمیمات غیرکارشناسی و لابی های سیاسی بوده است و برای نجات آن راهی جز تن دادن به منطق طبیعت و استفاده از نظرات کارشناسان و متخصصان وجود ندارد.
مطالب مرتبط:
مروری بر راهکارهای کاهش بحران خشکی زاینده رود
مردم در مصرف آب صرفه جویی کنند، سازمانها چه کنند؟/ از وبلاگ زمین ما
پرونده «زاینده رود» در این وبلاگ
پرونده «خشکی زاینده رود» در این وبلاگ
پرونده «اصفهان» در این وبلاگ