واقعا باید نگران آینده یخچالهای کوهستانی ایران بود…

آهان،نکنه تو رو هم تحریم کردن؟؟؟؟
آخه این چه حرفه مفتیه مگه میشه کوه رو با این چیزا به بند کشید؟؟؟؟؟

عکس از عباس ثابتیان (از فراز علم کوه)

مطلب زیر از نوشته های فرشاد میجوجی برداشته شده است، او و احسان پرتوی نیا چند روز پیش (ده مهر نود و دو) عازم صعود از دره یخار شدند، 

فرشاد پیش از سفر با شور و شوق می نویسد:

خیلی خوشحالم و هیجان زده،

دو روز بعد، فرشاد با دیدن یخچال یخار و وضعیت نگران کننده ی آن باز می نویسد، اما به جای شور و شوق ابتدای سفر، ناراحتی و نگرانی از وضعیت وخیم محیط زیست ایران و یخچال های کوهستانی آن، خود نمایی می کند...

ای کاش در خاطر گل مهرت نمی رست

ای کاش در من آرزویت جان نمی یافت...

از سه سال پیش که آخرین بار بود دیده بودمت،با دیدنت دوباره ات نهال آرزوم بی برگ شدش، خیلی شکسته شده بودی، الان فقط اسمته که بزرگی و صلابت داره،تو چرا اینقدر ....اینقدر....
نحیف که نه، از نحیفم کمتر شده بود
چرا اینقدر بی چیز هم که بگم بهت جمله بندیش قشنگ نیست....چرا؟؟؟
از بیکاری بود؟؟؟
از درآمد کم؟؟؟؟
از اینها و شرایط بداقتصادی هم که نمیتونه باشه،
آهان،نکنه تو رو هم تحریم کردن؟؟؟؟
آخه این چه حرفه مفتیه مگه میشه کوه رو با این چیزا به بند کشید؟؟؟؟؟

برای صعود یخچال دره یخار رفته بودیم دماوند، اما در کمال ناباوری هیچ چیزی به عنوان یخ و برف در اونجا وجود نداشت،انگار آب سردی بر پیکرمون ریخته شده.
نه دهلیز اصلی،نه دهلیز مرحوم عباس جعفری که قصد صعودش رو داشتیم.
فقط شن اسکی و سنگ بودش و هر از گاهی ریزشهای مهیب،

واقعا جای تاسف داشتش دره پر صلابتی که سالیان متمادی در این فصل و ماه میزبان کوهنوردان ماجراجو و چالش طلب بود چیزی جز سنگ و خاک ازش نمونده بود.

اینجا بخوانید دست نوشته ی فرشاد را