امروز يكي از دوستان برايم ايميلي فرستاد كه بد نديدم آن را منتشر كنم. با خواندن اين ايميل به ياد مادران چرنوبيل افتادم كه امروز از فرزندانشان تنها يك قاب عكس باقي مانده است. همان طور كه در جريان هستيد بر اثر زلزله و سونامي كه بيستم اسفند ماه سال گذشته در ژاپن رخ داد، بسياري از مردم دنيا را نگران يك فاجعه بزرگ و غير قابل كنترل هسته اي كرد. اما اين روزها ژاپني ها تمامي داشته هاي خودشان را به ميدان آورده اند تا از وقوع يك حادثه عميق تر جلوگيري كنند. بد نيست اين ايميل را يك بار هم كه شده بخوانيم و به عمق ماجرا کمی فکر كنيم؛
پنجاه نفر علیرغم خطر مرگ برای کنترل در راکتور فوکوشیما باقي مانده‌اند. مردم ژاپن به آنها سامورایی مي گويند. این گروه کوچک مهندسین و تکنسین ها بصورت قهرمانان ملی ژاپن در آمده اند. به آنها “کامی کازی” و سامورایی گفته می شود. آنها در معرض تشعشعات بسیار قوی رادیواکتیو هستند و بدون شک بسیاری از پیامد آن جان خواهند سپرد. جایشان را هر پانزده دقیقه عوض می کنند که از تشعشع نسوزند.
پنجاه نفر داوطلبانه برای کنترل راکتور در مرکز مانده اند. بیست نفر دیگر علیرغم خطر مرگ به آنها پیوسته اند تا راکتور را از کار بیندازند. امروز در ژاپن همه می دانند که اگر از بروز فاجعه‌ای عظیم جلوگیری شده، بخاطر فداکاری مردانی بوده که هویتشان اعلام نشده است.
می‌دانیم در میان آنها مردی ۵۹ ساله است که تنها هجده ماه به بازنشستگیش مانده است. دختر او پیامی تکان دهنده در سایتی که به قربانیان زمین لرزه اختصاص یافته، منتشر کرده است:
«حالا ديگه وقتي پرسيدن دليل پيشرفت يك كشور چيه نگيد هوش و ذكاوت، فرهنگ قديمي و ... بگيد تعهد و از خود گذشتگي، بگيد فرهنگ بالا، فرهنگي كه توش سامورايي افسانه نيست بلكه واقعيته. من خودم بعيد می‌دونم كه بتونم مثل اونها بزرگ باشم، ولي اميدوارم حداقل بتونم براي اونها احترام لازم رو قائل بشم.»
آیندگان به وجود چنین مردهایی افتخار خواهند کرد...