سوال اولیه این است که چرا تقریبا تمامی فعالان محیط زیست کشور از
انتصاب خانم معصومه ابتکار به ریاست سازمان محیط زیست شادمان و یا حداقل راضی اند؟
پاسخش تا حدودی روشن است: خانم ابتکار متمایل به جریانی است که فعالیتهای مدنی و
اصلاح ساختاری و سازمانی در آن جریان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. ارتباط پویا
با کارشناسان و فعالان این حوزه و “نترسیدن” از رسانه ها از شاخصه های
ایشان است که می تواند عملکرد سازمان متبوعش را به سمت شفافیت و کارآمدی بیشتر سوق
دهد.
اکنون نوبت فعالان محیط زیست است که برای یک بار هم که شده دور هم
بنشینند و سندی جامع، واقع نگر و کاربردی تنظیم و تسلیم خانم ابتکار نمایند و در طول
مدیریت ایشان به وقوع پیوستن مفاد آن را پایش نمایند. به عقیده ی نگارنده سند
مذکور بایستی موارد کلی زیر را در خود جای دهد.
1-
پیشبرد
پروسه های تحقیقاتی، کوشش و همکاری در جهت تکمیل سند آمایش سرزمین، به سرانجام
رساندن تحقیقات اقتصادی و حسابداری سبز در ایران، تحقیقات در جهت اصلاح ساختاری
سازمان محیط زیست و سایر موضوعات مرتبط.
2-
رشد
اشتغال زایی برای فارغ التحصیلان، متخصصان و کارشناسان حوزه های مرتبط با محیط
زیست.
3-
ساماندهی
و قوام دهی به فعالیتهای مدنی محیط زیستی، ارائه ی مکانیسمهای بهبود و گسترش
فعالیت NGO ها و رسانه ها؛ چه از طریق اصلاحات
بروکراتیک و چه پشتیبانی های مالی و سیاسی.
4-
ایستادگی
بی قید و شرط دربرابر هرگونه تجاوز به مناطق چهارگانه ی حفاظتی و بیرون راندن
متجاوزین کنونی.
5-
مقاومت
در برابر مصوبه های غیرقانونی و مخربِ مراجع مقنن و عدم باج دهی.
6-
ارتباط
پویا با وزارت نیرو، جهاد کشاورزی و سایر نهادهای مرتبط جهت یافتن راه حلی معقول
برای بحران آبی کشور.
هر کدام از این موارد را توسط کمیته های تخصصی می توان شرح و بسط داد
و همچنین موارد جدیدی را نیز بر آنها افزود. کوتاه سخن آنکه اکنون که نشانه های بهبود نمایان شده است
بایستی فرصت را غنیمت شمرد؛ به عقیده ی نگارنده، محاسبه ی کمی و کیفی این موضوعات
بر عهده ی زعمای فعال محیط زیست در کشور می باشد.
