محمد درویش- خبر آنلاین
آیا باغ نوشهر به اندازه پارک استانبول نمیارزد؟
نگارنده نمیتواند حسرت و افسوس خود را پنهان سازد که چرا در همسایگی ما، مردم ترکیه حاضرند خطر مواجهه با پلیس و گاز اشک آور و بازداشت و ضرب و جرح را به جان بخرند، اما از قطع چند اصله درخت در پارک گزی ممانعت کنند. در حالی که در کشور عزیز ما، چنین حساسیتی متأسفانه در مواجهه با قطع درختان و تخریب قدیمیترین باغ گیاهشناسی ایران و خاورمیانه در نوشهر دیده نمیشود.حقیقت داستان آن است که ارزشهای بومشناختی و زیگونگی موجود در باغ گیاهشناسی نوشهر، شاید دهها و صدها برابر پارک گزی باشد؛ ما در باغ نوشهر، پایههایی از درختان ممرز، توسکا، بلندمازو و نمدار داریم که دستکم 200 سال از عمرشان میگذرد. علاوه بر این، ما تنها پایه بلوط چوبپنبه در ایران، قدیمیترین پایههای دارتالاب و ژینکو در کشور، 25گونه کاج و حدود 30گونه اکالیپتوس هم در این عرصه 35 هکتاری داریم؛ عرصهای که به دلیل حساسیت بیمانند و ارزش والایش به عنوان یک اثر ملی به شماره 17795 در سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور ثبت شده است.
با این وجود، خبر رسیده است که با هماهنگی استانداری و بندرگاه نوشهر و به درخواست نماینده شهر! میخواهند رأس ساعت 10 صبح فردا – 5 تیر 1392 – به بهانه احداث یک جاده کمربندی برای بندرگاه نوشهر، بخشی از این موزه منحصر به فرد طبیعی را در نوشهر نابود کنند! چرا؟ و چرای بزرگتر آن است که چرا اغلب مردم نوشهر که باید خود بیشتر از هر شهروند ایرانی دیگری، پاسدار این امتیاز فاخر شهرشان باشند، در برابر چنین جنایتی سکوت کردهاند؟ اگر مردم نانت، اشتوتگارت و استانبول میتوانند، چرا نوشهریها نتوانند؟
نگارنده امیدوار است در چنین شرایطی، دست کم کلیددار کابینه تدبیر و امید – دکتر حسن روحانی – به درخواست 18 تشکل مردمنهاد در حوزه محیط زیست و منابع طبیعی پاسخی مثبت داده و اجازه ندهد تا نفرینی ابدی از سوی دوستداران محیط زیست برای برخی از مدیران سیاسی منطقه در این آخرین روزهای عمر دولت دهم خریداری شود!