این روزها، همه جا صحبت از درخت کاری است، و دوستان ما در انجمن کوه نوردان هم در چندین نقطه از کشور (از جمله، در مازندران و تهران) در برنامه هایی که به مناسبت “هفته ی منابع طبیعی” توسط اداره های منابع طبیعی و شهرداری ها و… برگزار می شود، شرکت می کنند. در زیر، چند نکته را در مورد درخت کاری یادآور می شود:
× پیش از هرچیز، لازم به یادآوری است که دست‌کم در شرایط ایران، “نگاه‌داشتن، مهم‌تر از کاشتن است”! هم‌اینک در کشور ما، چه در محیط‌های شهری و روستایی و چه در محیط‌های طبیعی، کندن درختان و جنگل‌بُری و نابودسازی درخت‌زارهای قدیمی، بزرگ‌ترین عامل کم‌تر شدن سرانه‌ی ملی فضای سبز است.
× برای درخت‌کاری در خانه‌‌ها و کوچه و خیابان محله، دقت کنیم که چه گونه درختانی پیش از این در محل کاشته شده و خوب رشد کرده اند. از طبع‌آزمایی یا روش آزمون و خطا خودداری کنیم.
× درخت را جایی بکاریم که امکان نگاه‌داری و مراقبت از آن فراهم باشد، و گرنه وقت و آب و سرمایه‌ی خود را هدر داده‌ایم.
× با دقت در محیطی که قصد درخت‌کاری در آن را داریم، مطالعه در تاریخ زیستی منطقه، و مشاوره با صاحب‌نظران، گونه‌هایی را برای کاشت برگزینیم که بومی یا سازگار با منطقه باشد.
× از درخت‌کاری (و بذرپاشی) خودسرانه در محیط‌های طبیعی بپرهیزیم؛ این کار می تواند موجب آسیب‌دیدگی زیست بوم منطقه شود. همکاری (و البته، گفتگوی انتقادی) با مسوولان اداره‌های منابع طبیعی، راه مناسب‌تری برای درخت‌کاری در عرصه‌های طبیعی است.