صفر نقوی، راهنمای پر سابقه ی علم کوه و نخستین راهنمای رسمی کوه نوردی کشور، دیروز دوم خرداد 91، چشم از جهان فرو بست.
یاد او را گرامی می داریم و درگذشت او را به خانواده ی او، همنوردانش در کلاردشت، و جامعه ی کوه نوردی ایران تسلیت می گوییم.
مجلس بزرگداشت: پنج‌شنبه ۴ خرداد ماه از ساعت ۱۵ الی ۱۷ در مسجد جامع رودبارک
انجمن کوه نوردان ایران، در روز 18 مهر 1387 در همایشی که در کلاردشت برگزار کرد، از “مش صفر” و دیگر راهنمایان برجسته و پیش کسوت علم کوه (علیمحمد فرضی، رسول نقوی، و علیدوست فرضی) تقدیر کرد. متن زیر، شرح کوتاهی است که در بروشور آن همایش، درباره ی صفر نقوی نوشته بودیم:
نام « مش صفر»، برای کوه نوردان ایرانی و خارجی که به منطقه ی علم کوه آمده و مهمان او شده اند، یادآور تمامی صفات ممتازی است که مهمان نوازی ایرانی را تداعی می کند. خوش مشربی و روی باز او ، در مدت نیم قرن در ِ خانه اش را به روی راهیان علم کوه باز نگه داشته و این خانه را به خاطره ی جمعی و میراث معنوی کوه نوردی ایران بدل ساخته است. عکس از: ویکی پاکوب
صفر نقوی به سال 1300در رودبارک کلاردشت به دنیا آمده است. او در آن منطقه به کار زغال سازی و کشا ورزی مشغول بود و از سال 1338 با کوه نوردی آشنا شد. مش صفر، کوه نوردان ایرانی و خارجی را در خانه می پذیرفت و خدماتی مانند تهیه ی قاطر برای حمل بار و راهنمایی را بر عهده می گرفت. درعین حال، تمام قله های بلند منطقه ، و بعدها کوه های دیگری مانند دماوند و الوند را نیز صعود کرد. او نخستین فرد ایرانی است که با عنوان رسمی «راهنما» از سوی فدراسیون کوه نوردی مشغول به کار شد. پیوستگی فعالیت او در این زمینه، سبب شده که افرادی از چند نسل کوه نورد را بشناسد و دفترهای یادبود ، عکس ها و پرچم ها و دیگر یادمان هایی که فراهم آورده به مجموعه ی باارزشی بدل شود که نشانگر بخش مهمی از سرمایه ی اجتماعی کلاردشت و کوه نوردی ایران است.
صفر، در ساخت پناهگاه اولیه ی سرچال به سال 1342 ، و ساخت پناهگاه جدید در سال 1352 مشارکت موثر داشته است . او هم اکنون کارمند بازنشسته ی سازمان تربیت بدنی، و همچنان مهماندار مهربان کوه نوردان است.