عباس محمدی- سبز پرس
تالاب ها، تلاقی گاه های آب و خاک و به همین دلیل از مهم ترین بسترهای حیات، و از نخستین خاستگاه های زیست و تمدن انسانی هستند. این زیستبوم های باارزش و حساس، در ایران امروز سخت در معرض تهدید و آسیب اند؛ طرح های توسعه ی ناپایدار و متکی بر اقتصاد تک محصولی و نفت محور که درآمدی بی نیاز از تولید اندیشه محور را برای ما فراهم ساخته، تالاب ها را همچون دیگر محیط های طبیعی کشور آماج آسیب های جبران ناپذیر قرار داده اند.
می خواستیم گریبان کشور را از اتکای صرف به ثروت های خداداد زیرزمینی رها سازیم، اینک نه تنها تالاب ها و خورهای جنوب کشور در آتش آلودگی های نفتی و گازی می سوزند، بلکه تالاب های کم مانند شمال کشور همچون میانکاله و گمیشان هم با طرح های احداث پالایشگاه، در نوبت مبتلا شدن به سرنوشت هورالعظیم و نایبند هستند!
عکس از: http://hoorolazim.persianblog.ir/
می خواستیم در تولیدات کشاورزی خود اتکا شویم، اینک با نابود سازی دلتای بزرگ ترین رودخانه های کشور در پی طرح های مخرب سد سازی، بهترین نخلستان های خود را در خوزستان از دست می دهیم! می خواستیم توسعه ای درونزا و اشتغالی فراگیر داشته باشیم، اینک با نابود ساختن تالاب هایی همچون شادگان در پی طرح های بی حساب انتقال و برداشت آب، چند صد هزار نفر را از شغل های دیرپای صیادی و ماهی گیری و پرورش گاومیش بیکار کرده ایم! تمامی رودهایی را که به دریاچه ی اورمیه زندگی می بخشیدند سد کرده ایم، و اینک برای پیشگیری از کویری شدن یکی از پربارندگی ترین منطقه های کشور، طرح های تخیلی و هزینه بر انتقال بین حوزه ای آب را در انداخته ایم!
از مسوولان می پرسم: چگونه است که برای مثال، به خودرو سازانی که تولیدات غیراستانداردشان همه ساله عامل مرگ هزاران شهروند این کشور است، به بهانه ی حمایت از اشتغال، اجازه ی بهره مند شدن از رانت ها و امتیازهای پرشمار را می دهند، اما بیکار شدن هزاران خانوار که مستقیما از تالاب ها منتفع می شوند، و بیمار شدن میلیون ها نفر که با نابود شدن تالاب ها در معرض آلودگی های ناشی از ریزگردها و کویری شدن حوزه های آبی قرار گرفته اند، در نظرشان جلوه ای ندارد؟!
اکنون که چند روزی از سالروز کنوانسیون جهانی رامسر می گذرد و تب و تاب برگزاری مراسم و همایش ها فروکش کرده است، به مدیران حوزه ی محیط زیست و آب پیشنهاد می دهم با فراخوان نمایندگان جوامعی که در حاشیه ی تالاب ها می زیند، با یاری جستن از سازمان های مردم نهاد فعال در حوزه ی محیط زیست، و با گوش سپردن به گفته های کارشناسان و کنشگران دلسوز طبیعت و آینده ی کشور، یک بازنگری ریشه ای در طرح های مهار و انتقال آب رودخانه ها که عامل اصلی آسیب دیدگی تالاب های کشور است، و همچنین در برنامه های توسعه ی ناپایدار در این حوزه ها، صورت دهند.