همزمان با فرود بیش از 950 قوی مهاجر در آبگیرهای فریدونکنار، و با سرد شدن هوا در روزهای اخیر، کانون محیط بان از دوستداران طبیعت خواست تا در تامین غذای مورد نیاز قوهای مهاجر به منظور جلوگیری از شکار آنها توسط افراد فرصت طلب همکاری کنند.
برای آگاهی بیشتر، و دیدن شماره ی حساب مربوط به گردآوری کمک مالی برای این منظور، لطفا نگاه کنید به: سبز پرس.
یادداشت هایی دیگر در این زمینه:
خوراک دهی به حیات وحش؛ درست ها و نادرست ها
موضوع خوراک دهی به حیات وحش (بخشی از گزارش سفر و کوه نوردی در آمریکا):
… در تمام پارک های ملی که در آمریکا دیدیم، تابلوهایی بود که بازدید کنندگان را از ریختن غذا برای جانوران نهی می کرد. دلیل آن هم چنین عنوان می شد که با ریختن غذا، جانوران به جاده نزدیک می شوند و این، خطر برخورد آن ها را با خودروها بیشتر می کند. همچنین جانوران خطرناک مانند خرس ممکن است با بوی غذا به انسان ها نزدیک شوند و خطر آفرین شوند و انسان ها هم برای دفاع از خود، آنان را بکشند. در عین حال، می گفتند که جانوران وحشی ممکن است با گرفتن خوراک از انسان، مهارت های طبیعی خود را از دست بدهند.
… اما، دادن خوراک به جانوران، صد در صد و به هر ترتیبی نفی نشده است؛ همان استدلالی که ما در ایران برای توجیه علوفه پراکنی حساب شده داشتیم، در آمریکا هم مصداق داشت. در گفتگو با محیط بانان پارک ملی گراند تیتان، دریافتم که آنان در زمستان ها در “پناهگاه ملی گوزن شمالی” (National Elk Refuge) برای این گوزن ها علوفه می ریزند. این پناهگاه حیات وحش، منطقه ای است در ناحیه ی جکسون هول در جنوب گراند تیتان که در زمستان ها پذیرای تا حدود هفت هزار گوزن شمالی است. این منطقه، سال ها است که در محاصره ی پدیده های انسان ساخت شامل شهر جکسون، مزرعه ها، جاده، و دیگر تاسیسات است. در سال 1912 منطقه، حصار کشی شد تا گوزن ها وارد شهر نشوند، این کار سبب شد که دشت های جنوبی تر در زمستان ها از دسترس گوزن ها بیرون شود. در نتیجه، در زمستان ها غذای طبیعی کافی برای گوزن ها وجود ندارد و به این دلیل، محیط بانان اقدام به ریختن یونجه (معمولا به شکل حب های فشرده) می کنند. بسته به سخت بودن شرایط زمستان و شمار گوزن ها، مقدار یونجه متغیر است و به هر حال در هر فصل چندین تن خواهد بود(5).