در ماجرای کشته شدن مجتبی رضایی در کوهستان دنا، به دست محیط بان اسعد تقی زاده، آن چه طبیعت دوستان را به دفاع از اسعد واداشته، عشق به محیط زیست رنجور این سرزمین بوده است. من هم در کنار چند هزار نفر دیگر نامه ای را امضا کرده ام (اینجا) که در فضایی احساسی و با شتاب نوشته شده بود. در نشست روز 17 مهر، به مژگان جمشیدی و سعید طهماسبیان که از امضا کنندگان اولیه ی نامه و از سازمان دهندگان نشست بودند، چند اشکال نامه را تذکر دادم و یکی دو روز بعد با رایانامه، متن دیگری را برای فرستادن به دفتر رییس قوه ی قضاییه به آن دو پیشنهاد دادم.
از آن جا که مضمون اصلی نامه، دفاع از یک محیط بان و از محیط زیست است، من هم آن را امضا کرده ام. با این حال، در مقام یکی از دست اندرکاران گردآوری نامه در حمایت از محیط بان اسعد تقی زاده اعلام می کنم که ما اطلاعی از جزییات پرونده ی مربوط به این حادثه نداشته و در این مورد در صلاحیت خود نیز نمی دانیم که وارد مباحث حقوقی شویم. اما در مقام هم میهن و برادران و خواهران کوچک آقای اسماعیل رضایی (پدر مرحوم مجتبی رضایی)، از ایشان که به تازگی دریافته ایم فرهنگی و طبیعت دوست هستند، درخواست داریم نگذارند اتفاقی رخ دهد که نتیجه ی آن ایجاد این شبهه باشد که طبیعت ایران بیش از پیش مورد ظلم قرار گرفته است.
من، به نمایندگی از سوی چند هزار امضا کننده ی نامه ی حمایت از تقی زاده، دستان پدر مجتبی رضایی را می بوسم و اگر سوء تفاهمی پیش آمده که موجب رنجش این خانواده ی بزرگوار شده، صمیمانه از ایشان عذر خواهی می کنم.
این توضیح و متن نامه ی سرگشاده ی من به آقای اسماعیل رضایی، در سبزپرس دیروز، در صفحه ی 7 همشهری امروز، و در صفحه ی آخر روزنامه ی اعتماد امروز، آمده است.
در یادداشت بعدی این تارنگار، نامه ی سرگشاده را می بینید.