چند سالی حرف از مذاكرات هسته ای بود و نفس ها
را در سینه حبس می كرد. روز توافق و اعلام پایان موفقیت آمیز این مذاكرات اما،
شادی را به دل بسیاری آورد؛ و صد البته كه از دل بسیاری دزدید.
خوب و بدی برجام و اینكه تمام آن را در یك سمت
جای دهیم، نگاهی صفر و صدی بوده و در دنیای امروز مردود است. باید دید كه این
توافق نامه یا به قول برخی (!) ننگ نامه (!)، كدام كفه را سنگین تر می كند.
در اینكه هر توافقی بسیاری از فرصت ها را از بین
می برد شكی نیست، اما باید باور داشت كه فرصت های بسیاری را نیز به همراه خود به
میان می آورد. برجام نیز از این قاعده مستثنی نبوده و نیست. مباحث حقوقی و غیر
حقوقی در این باب بسیار زیاد است كه فضای دیگری برای طرح آن می طلبد؛ و البته كه
مطالب در این خصوص كم نیست. اما به نظر من این توافق آنقدر دارای اهمیت است كه
وقتی سایت شورای امنیت را باز می‌كنید، عنوان جداگانه ای در این خصوص در بالای
صفحه مشاهده خواهید كرد: 2231(2015)
به طور قطع و صد در صد تمام برجام منافع ایران و
ایرانی را تامین نمی‌كند، ولی بسیاری از درهای بسته را باز كرده و خواهد كرد و
شاید چندتایی از آنها نیز به سمت محیط زیست زخم خورده این مرز باز شود. (كه به‌نظر
كم اهمیت هم نمی آید) زخمی كه چیزی فراتر از همت ملی برای دوای آن نیاز است.
به نظر من، سنگ اندازی های مختلف از هر سمت و سو
به سمت این توافق، چیزی جز ضرر برای ما نخواهد داشت. چرا بجای دنباله روی از برخی
جناح ها در داخل كشور به دنبال منافع ملی نباشیم و برجام را، كه به قولی دست
بسیاری از قدرتهای بزرگ جهان كه از قضا مخالف منافع ما بودند را بسته، اجرا
نكنیم؟!
پ.ن.1: برجام با بسیاری از مطالب كه بجای برجام
(!) به خورد ما می‌دهند تفاوت دارد. كوچكترین راه درك این تفاوت، مطالعه آن است.
پ.ن.2: نوشتن دلیل می‌خواهد؟!