پناهگاه سازی و احداث پد برای بالگرد، و خرید هنگفت وسایل کوه نوردی (مثلا برای آتش نشانی تهران و هلال احمر) که نوعا راه های پرهزینه (و به همین دلیل، مورد علاقه ی مدیران شهرداری و دیگر دستگاه های دولتی و عمومی) است… راه حل های مناسبی برای پیشگیری از حادثه های کوه نوردی در شمال تهران، یا کوهستان های دیگر، نیستند.
در سال های 87 و 88 که در نشست های سازمان مدیریت بحران تهران برای چاره اندیشی در مورد حادثه های کوه های شمال تهران شرکت می کردم، چندین بار بر نکته هایی که در بالا به آن اشاره شد، تاکید کردم و به عنوان شاهد در تایید این مدعا، کار کم هزینه و عمدتا داوطلبانه ی “ستاد اطلاع رسانی و پیشگیری از حوادث” هیات کوه نوردی استان تهران را ذکر کردم. خوشبختانه، آن نشست و برخاست ها نتیجه هایی هم داشت و از جمله این که طرح احداث پد بالگرد در بند یخچال و طرح ساخت پناهگاهی بزرگ روی قله ی توچال منتفی شد. و همان گونه که ما (کیومرث بابازاده از هیات تهران، رضا زارعی از فدراسیون، و من از انجمن کوه نوردان) تاکید داشتیم، برای احداث پد، تمرکز کاری بر تجهیز و ارتقای وضع پناهگاه های موجود (و نه ساخت و ساز جدید) قرار گرفت.
در تارنمای هیات کوه نوردی و صعودهای ورزشی استان تهران، می توانید یادداشت محمود بهادری را که مدتی همکار هیات، و همچنین عضو هیات مدیره ی انجمن کوه نوردان، و اکنون مسوول بخش آموزش دیده بان کوهستان است را در این زمینه و در مورد انتشار بروشورهای اطلاع رسانی و کتاب “کوهستان پاک و ایمن” بخوانید.