شماری از مدیران ما، آن قدر “گاف” در کارنامه ی خود، و آن قدر از نگرانی مردم ترس دارند که حتی در مورد آن چه که بد یا خوب اش مستقیما در حوزه ی مسوولیت ایشان نیست، می کوشند اوضاع را روبراه وانمود کنند! مثلا، در مورد زمین لرزه هم که یک پدیده ی طبیعی است، غالبا مایل اند که بگویند جای نگرانی نیست! چنین است که درباره ی آلودگی هوای تهران که “اظهر من الشمس” (یا “تاریک تر از دوزخ” است!) امیر حسین وحدتی رییس مرکز ملی هوا و تغییر اقلیم، مدعی است که در تهران هیچ خطری در اثر انتشار آلاینده‌های گازی شهروندان را تهدید نمی‌کند (نگاه کنید به: مهار بیابان زایی).
حقیقت اما این است که مسوولان باید در تهران شرایط اضطراری اعلام کنند؛ از آن جا که به دلیل عقب ماندگی صنایع ایران از جریان روز جهان، موضوع تحریم های اقتصادی تحمیل شده بر کشور، و سو’ مدیریتی که هیچ چشم اندازی برای بهتر شدن آن در آینده ی قابل پیش بینی نیست، امکان ارتقای کیفیت خودروها و بنزین وجود ندارد… تنها راه بهتر شدن هوای تهران و شهرهای بزرگ دیگر، محدود ساختن هرچه بیشتر ورود خودروها و موتورسیکلت ها به شهر است. پیشنهادهای مرا در این زمینه که از سال گذشته به شورای شهر تهران، رسانه ها، و دیگران داده ام، می توانید در اینجا بخوانید.
همچنین می توانید بازتاب “نامه ی سه نفره” را در رادیو تهران و رادیو ایران صدا، در اینجا ببینید یا بشنوید.