حادثه – آمریکای شمالی (۱)

HAPE, ASCENDING TOO FAST

Alaska, Mount McKinley, West Buttress

 آلاسگا – کوه
مک‌کینلی،‌ وست باترس – سال ۲۰۱۰ 

بیماری
حاد ارتفاع – ورم ریوی

یک
گروه ۸ نفره از ارتفاع ۲۲۰۰ متر تا ۴۳۳۰
متر را در ۳ روز و از یال وست باترس صعود
می‌کنند.

روز
۱۴ ماه می، ۸ روز پس از شروع صعود، تیم به
کمپ در ارتفاع ۵۲۴۰ متری می‌رسد. چیزی
از ورود تیم به کمپ نگذشته است که یکی از
اعضا (۴۵ ساله) به
دیگر هم‌نوردان خود می‌گوید که «احساس
خستگی» می‌کند!

روز
۱۷ می، دو نفر از افراد تیم در مرکز امداد
NPS (خدمات پارک‌های ملی
ایالت متحده) مراجعه
کرده و در تلاش دریافت کپسول اکسیژن هستند.
امدادگر کوه، تاکر چنووث
از آنها می‌پرسد که آیا به کمک پزشکی نیاز
دارند و آنها تایید می‌کنند بله چون یکی
از افراد تیم‌شان بیمار است.

امدادگران
با امکانات پزشکی و اکسیژن به چادر کوه‌نورد
بیمار رفتند که در آن زمان تاق‌باز در
کیسه خواب خود بود و اظهار گیجی و کسالت
می‌کرد.پس از معاینه‌ی
دقیق بیمار، نشان‌های حیاتی او چنین بود:

ضربان
قلب: ۱۲۹ – تنفس ۱۶ –
صدای خس خس آشکار در بخش پایینی هر دو ریه
– غلظت اکسیژن خون ۵۰٪ و ناهم‌اهنگی و
ناتوانی ماهیچه‌ها در هنگام راه رفتن.

بیماری
او «ورم ریوی ناشی از
ارتفاع بالا (HAPE)» تشخیص
داده شد و مراقبت‌های لازم بر روی او از
جمله اکسیژن درمانی، Albuterol و
Nifedipine آغاز شد.

هوای
نامناسب مانع از خارج کردن سریع او از
منطقه شد و تصمیم بر آن شد که مراقبت پزشکی
و کنترل سلامتی او در طول شب ادامه یابد.
اما غروب همان روز هم‌اهنگی‌های
لازم برای پایین بردن او در روز بعد انجام
شد.

۷
صبح روز ۱۸ می، شرایط کوه‌نورد بیمار
پایدار مانده بود، با برداشتن ماسک،‌
اکسیژن او سریع به ۴۰٪ برگشت و به دلیل
کمبود اکسیژن،‌ پایین بردن سریع او در
دستور کار قرار داشت.

هوا
هم‌چنان بد بود و اجازه‌ی پرواز و فرود
هلی‌کوپتر را نمی‌داد و در نتیجه یک فرود
فنی حدود ۷۶۰ متر در ساعت ۱۳۳۰ آغاز شد.
ساعت ۱۵۰۰ با پایان گرفتن
پایین بری، عملیات نجات به تیم زمینی NPS
واگذار شد که او را با سورتمه
به چادر امداد پزشکی در ارتفاع ۴۳۰۰ متری
بردند.

حال
بیمار در این ارتفاع بهبود پیدا کرد و او سرانجام به
هم تیمی‌های خود ملحق شد و با پای خود راه
فرود را در پیش گرفت.

نتیجه
گیری:

۸
نفر اعضای تیم از ۲۲۰۰ تا ۴۳۳۰ متر را در
۳ روز صعود کردند، آن‌طور که کوه‌نورد
بیمار اظهار کرده است، تجربه‌ی او در
صعود به ارتفاع بالا بسیار کم بوده است،
۷ نفر بقیه همگی قبلا به ارتفاع حدود ۴۹۰۰
متری صعود کرده بودند و تجربه‌ی تشخیص
نشانه‌های ابتدایی بیماری ارتفاع را
به‌دست آورده بودند.

صعود
۳ روزه تا ارتفاع ۴۳۳۰ متر سریع و خطرناک
است! شاید این سرعت برای
تعدادی از اعضای تیم عادی و بدون مشکل
بوده است ولی نه برای همه!

هرچند
پیش‌بینی بروز بیماری ارتفاع در یک فرد، امکان‌پذیر نیست اما صعود سریع،
به‌طور خطرناکی شرایط بروز بیماری را
فراهم می‌کند.

در
نتیجه‌ی صعود سریع و اهمین ندادن به
نشانه‌های اولیه‌ی بیماری ارتفاع،
کوه‌نورد بیمار قادر نبود با پای خود و
حتی با کمک هم تیمی‌های خود از کوه فرود
بیاید و عملیات نجات دشوار و بالقوه
خطرناکی را به تیم امداد تحمیل کرد. 

نتیجه گیری ما

بیماری ارتفاع تنها در هیمالیا و در ارتفاع ۶۰۰۰ ، ۷۰۰۰ ،  ۸۰۰۰ متر و در ارتفاعی بالاتر از دماوند!! رخ نمی‌دهد.

نشانه‌های بیماری ارتفاع مانند سردرد، سرگیجه، گیجی و افت هوش‌یاری، کم‌اشتهایی و تهوع را باید جدی گرفت.

نخستین گزینه برای بیمار ارتفاع، پایین بردن اوست!

زیرنویس‌ها

Albuterol
( دارویی
که به افزایش جریان هوا به ریه‌ها کمک
می‌کند)

Nifedipine
(دارویی که حفره‌های ریوی
را باز می‌کند و کار خون‌رسانی را برای
قلب ساده‌تر می‌سازد)

NPS – US National Park Service

منبع:

Accidents in North American Mountaineering 2011

http://www.drugs.com/nifedipine.html

http://www.drugs.com/albuterol.html

شما هم نظر بدهید و نتیجه‌گیری خود را بیان کنید، آیا نمونه‌ای از بروز این بیماری در خود و یا دوستان‌تان و در هنگام اجرای برنامه‌های کوه‌نوردی به یاد می‌اورید؟