پنجمین همایش تجلیل از خبرنگاران محیط زیست و منابع طبیعی دیروز در محل خانه هنرمندان مطابق رسم هرساله برگزار شد اما جای خالی یاسر واقعا مشهود بود. خیلی ها آمده بودند اما از یاسر فقط عکس هایش باقی بود و یک کلیپ که خلاصه ای از سخنرانی های سالهای گذشه اش بود. ولی خیلی عجیب بود انگار سخنرانی پارسال و دوسال قبل یاسر مال همین امروز بود . چون به موضوعاتی پرداخته بود که موضوعات روز محیط زیست و منابع طبیعی ایران بود.
از خانم ابتکار و آقایان اینانلو و اسماعیل عباسی و ناصر کرمی گرفته تا دکتر کهرم و رییس سازمان جنگلها و معاونان و کارکنان این سازمان ، برخی مدیران شهرداری و سازمان محیط زیست و سازمان پارکها و استانداری . از تشکل های غیر دولتی هم خیلی ها بودند همینطور امسال خیلی از دوستان رسانه ای هم آمده بودند حتی آقای دکتر حق شناس ، مدیر مسئول روزنامه توقیف شده اعتماد ملی که در سال ۸۷ به عنوان مدیر مسئول برتر توسط یاسر مورد تقدیر قرار گرفته بود هم اومده بود. ولی افسوس که جای یاسر خیلی خیلی خالی بود.
دوستان و سرورانی که دیروز در این مراسم شرکت داشتند خیلی مرا شرمنده محبت هایشان کردند که جا داره همین جا از همه این عزیزان به ویژه خانم ابتکار ، دکتر کهرم و ناصر کرمی و آقای اورنگی رییس سازمان جنگلها تشکر کنم. جواد حیدریان ، خبرنگار روزنامه اعتماد هم دیروز قطعه شعری را به من تقدیم کرد که اگرچه کوتاه بود اما آه از نهادم بلند کرد.
جمع صمیمانه ای بود جمع دیروز و حضور دکتر کهرم ، با وجودی که تازه از بستر بیماری رها شده بود اما پرشور تر از گذشته همچنان سخن می گفت مایه خرسندی بود.
یادش به خیر نخستین باری که یاسر رو دیدم همین جا در خانه هنرمندان بود در سال ۸۶ ،چقدر سریع این ۴ سال گذشت. ما با هم آشنا شدیم و مدتی بعد هم عاشق شدیم و ازدواج کردیم اما امروز بعد از گذشت ۴ سال اون دیگه نیست. مثل یه تندباد وزید و خیلی سریع هم رفت. یاسر همیشه عجول بود و همیشه از من جلوتر بود و در مردن هم از من پیشی گرفت و منو تنها گذاشت.