سالهاست که یک زیبای آلاینده را دست کم گرفته ایم؛ ایران قربانی تغییرات اقلیمی است، این جمله را بارها شنیده و خوانده ایم اما آیا سهم خود را در آلودگی کشور،منطقه و جهان محاسبه کرده ایم؟در حقیقت ایران در میان ده کشور آلوده کننده زمین ایستاده اما حاضر به کاهش تولید گازهای مخرب گلخانه ای و موثر در تغییرات آب و هوایی نیست!
یک ایست قلبی و تمام، این یکی از تکراری ترین جمله هایی است که در علت مرگ شهروندان می شنویم؛ آن هنگام که آمار رسمی می گوید سالانه ۳۵ هزار انسان در ایران بر اثر آلودگی هوا جان خود را از دست می دهند! بدون شک توجه بیش از اندازه به صنایع آلاینده،تولید خودروهای غیر استاندارد و عدم قوانین موثر در کاهشِ انتشارِ آلاینده ها و البته پافشاری بر ساختارهای کهنه و مخرب در دهه های گذشته تا به امروز شرایط را برای #محیطزیست طبیعی و انسانی دشوار کرده است!
با نگاهی با مناطق جنوبی کشور به ویژه در استانهای خوزستان و بوشهر در خواهیم یافت که آلودگی های مرتبط با نفت و گاز سبب تنش های زیستی فراوانی در اکوسیستم های خشکی و آبی آن مناطق شده است.
بر اساس آمارهای بانک جهانی میزان مشعل‌سوزی در ایران نسبت به سال ۲۰۱۵ حدود ۳۵ درصد افزایش یافته و به حدود ۱۶٫۴ میلیارد متر مکعب رسیده که در حقیقت حدود ۱۰ درصد کل مشعل‌سوزی جهان در ایران انجام می‌شود؛ این در حالی است که به گفته مدیرعامل شرکت نفت و گاز پارسِ ایران ۷۵ درصد آلاینده‌های مشعلی دنیا را ۱۰ کشور تولید می‌کنند و ایران در این زمینه رتبه سوم جهان را در اختیار دارد!
از سوی دیگر ایران سالانه ۶۰۲ میلیون تن دی‌اکسیدکربن به خاطر سوزاندن فراورده‌های نفتی و گازی وارد جو می‌کند که اثرات محیط زیستی آن تا سالها باقی مانده و خسارتهای اقتصادی و اجتماعی فراوانی را در پی خواهد داشت؛طبق بررسی‌های نشریه تخصصی «نچرال گس وورلد»،ایران سالانه ۳ میلیارد متر مکعب گاز تنها در پالایشگاه‌های پارس جنوبی می‌سوزاند و به هدر می‌دهد.
برای کنترل و کاهش این مشعل سوزی به میلیون ها دلار نیاز بوده و این طرح در صورت تامین بودجه زمان زیادی را به خود اختصاص می دهد؛این در حالی است که ایرانِ امروز به یک تحول اساسی در بهره برداری از منابع با نگاه ویژه به شرایط اکولوژیکی نیاز دارد؛اینک و با تداوم نگاه جاری، بر آمار مرگ و میر،کوچ های اجباری و گسترش فقر می افزایم!
از سوی دیگر، ما تالاب های خود را از دست داده و زمین های کشاورزی بی بازده و سفره های آب زیرزمینی آلوده و خالی شده را به آیندگان تحویل خواهیم داد! این تنها یک جمله نیست که برای فردای این سرزمین، نفت نمی تواند پایداری امنیت غذایی را تضمین کند.