خبرگزاري برنا- شينا انصاري، بند (د ) ماده 45 قانون وصول برخی از درآمدهای دولت و مصرف آن در موارد معین (مصوب 28/12/1373) موسوم به قانون یک در هزار فروش صنایع و آیین نامه اجرایی آن مصوب سال 1375، سالهاست که فراموش شده است؛ این قانون پیشرو که می توانست در سالیان گذشته تمهیدی برای کاهش آلودگی های زیست محیطی صنایع و کمک حالی برای اشاعه فرهنگ زیست محیطی باشد متاسفانه بدلایل عدیده هرگز اجرا نشده است.
قانون یک در هزار فروش با این مضمون که «به منظور فراهم نمودن امکانات وتجهیزات لازم جهت پیشگیری و جلوگیری از آلودگی ناشی از صنایع آلوده‌کننده، کارخانه‌ها و کارگاهها موظفند یک در هزار از فروش تولیدات خود را با تشخیص و تحت نظر سازمان حفاظت محیط‌زیست صرف کنترل آلودگیها و جبران زیان ناشی از آلودگیها و ایجاد فضای سبز نموده و وجوه هزینه شده از این محل جزو هزینه‌های قابل قبول مالیاتی آن واحدها محاسبه خواهد شد.» می توانست بعنوان یک ابزار تشویقی مهم در جهت کنترل و کاهش آلودگی های ناشی از فعالیت واحدهای صنعتی و معدنی عملیاتی شود. با این حال این قانون در برخی استانها در بعضی سالها بصورت بسیار محدود اجرا شد، لیکن بدلایل وجود شبهاتی از جمله فقدان دستورالعمل اجرایی مشخص، و پرهیز مدیران محیط زیست از حواشی و تبعات آتی آن از یک سو و تداخل آن با عوارض آلایندگی ( تبصره یک ماده 38 قانون مالیات بر ارزش افزوده موضوع یک درصد عوارض آلایندگی بعنوان ابزاری تنبیهی) و عدم توجیه واحدهای صنعتی از سوی دیگر، این قانون به محاق فراموشی سپرده شد.