تخليه پساب صنعتي شركت «كانسارخزر» به اكوسيستم تالابي در گلستان  «اينچه» اين روزها بيمار است؛ شايد نفس‌هاي آخر را مي‌كشد. اين را مي‌توان به راحتي تنها با يك نگاه فهميد؛ اين روزها در تالاب اينچه هيچ صدايي به گوش نمي‌رسد. نه صداي فلامينگوهايي كه هر سال در اين فصل در آنجا غوغا به پا مي‌كردند و نه صداي كاكايي‌ها. تنها صداي سكوت است و سكوت. اما نه، صداي ديگري نيز مي‌آيد. كافي است قدري توجه كني. آن وقت صداي ريزش «آب» را مي‌شنوي. اما اينجا نه آبشاري است و نه چشمه‌ساري. تنها 4 لوله است كه به «اينچه» مي‌ريزد. ردش را مي‌گيري و مي‌روي و مي‌رسي به آبي با رنگ سرخ كه تا ده‌ها متر تالاب را رنگين كرده است. آب را با انگشت به زبان مي‌زني؛ زبانت مي‌سوزد. مثل اينكه به اسيد آغشته است. كف تالاب نيز سفت و سخت است؛ انگار با سيمان و بتون، آسفالتش كرده‌اند. حالا علت سكوت اينجا را مي‌فهمي. مي‌فهمي كه چرا ديگر پرنده‌ها به اينچه نمي‌آيند. |
منبع: روزنامه اعتماد لینک مطلب: http://www.magiran.com/npview.asp?ID=2864979 |