در سال جاری چندین نشست و همایش پیرامون مصوبه 16 دی 1392 هیات وزیران (برنامه بهینه سازی…) برگزارشد.
آخرین نشست از این دست، جلسه هم اندیشی روز چهارشنبه مورخ 6 اسفند 1393 بود که توسط دو انجمن علمی مرتبط در موسسه تحقیقات جنگل ها برگزار شده بود.
در این جلسه، طی ارائه مطالبی، زمینه ها و فرایندهای منجر به صدور مصوبه در سال های 1386 تا 1392 را مرور کردم. گرچه نظرات من با انتخاب مطالب و ارائه اسلایدها هم قابل دریافت بود اما چند تن از همکاران، بحث ارائه شده را فاقد جمع بندی دانستند.
انتقاد دوستان وارد است زیرا جمع بندی را برای میزگرد در نظر گرفته بودم که فرصت نشد.
جمع بندی:
جامعه جنگلبانی ایران به مفهوم عام، در بخش های آموزشی، پژوهشی و اجرایی، دستخوش کاستی هایی است.
این کاستی ها، همراه با علل وعوامل دیگر، سبب شده است که مردم و مسئولان نپذیرند که این مجموعه از عهده حل مسائل مدیریت جنگل های کشور بر می آید.
متأسفانه تعدادی از صاحب نظران بخش و صاحبان تریبون با طرح انتقادات علمی در رسانه ها، با کم آگاهان، رویا پردازان و معترضان هم راستا شده در عمل به جو بی اعتمادی به مجموعه دامن می زنند!
جامعه جنگلبانی، هنوز نتوانسته نمونه هایی از عملکرد موفق خود در مدیریت جنگل ها را به جامعه ارائه کند. نتوانسته اطمینان و احترام مردم را به صنف خود و اهداف بلند آن جلب کند. حتی جامعه هدف، یعنی مردم وابسته به جنگل، اعم از ذینفعان مستقیم و جنگل نشینان، با این مدیریت همدلی ندارند.
در چنین شرایطی، سیاست گذاری برون بخشی، مورد قبول بدنه قرار نمی گیرد!
مسائل مدیریت جنگل از بالا حل نخواهد شد بلکه باید از درون بجوشد. فرصت های قبلی از دست رفت، این بار باید از این فرصت توجه در سطح بالا باید بهره برد و مدیریت بر جنگل ها را ارتقاء داد.
دانش و تجربه کافی برای این امر در کشور وجود دارد، آن چه مشکل می نماید، جلب مشارکت و ناهماهنگی است.
این هم اندیشی های به ظاهر تکراری را به فال نیک بگیریم و در غنای آن بکوشیم تا سرانجام نتیجه مطلوب حاصل شود.
…