“سلام جناب آقای …
به نظر شما، فرایند و نتیجه اجرای طرحهای
جنگلداری به شیوه کنونی و نظارت فعلی آیا به نفع جنگل و آینده جنگلبانی است؟ به
نظر شما چه عاملی منجر گردیده است تا سازمان محیط زیست قصد تصرف بر سازمان جنگلها
را نماید و چرا حامیان سخت کوش و مستحکمی از سازمان جنگلها در برابر ایده های انها
وجود ندارد و به عبارتی دیگر حتی، طرفداران الحاق دو سازمان در بین منابع طبیعی چی
ها فراوان شده است؟ آیا برای نون به نرخ روز خوری است یا اینکه اشکال در اجرای
طرحهای ما وجود داشت و سکوتی سنگین مستولی بود تاکنون؟ از اینکه به شبهات و
پرسشهای ما پاسخ می دهید کمال تشکر و امتنان را دارم”.
***
با سلام و تشکر از محبت شما، نظر من در باره طرح
های جنگلداری و تشکیلات سازمان جنگل ها به شرح زیر به استحضار می رسد:
یک- طرح های جنگلداری: هر نقطه عطف تاریخی را که در نظر بگیریم اسناد گواهی می دهد جنگلبانی ایران بر بنیان جنگل های شمال کشور شکل
گرفته است. چه 1298، چه 1317، چه 1327
اگر 90 سال گذشته را مرور کنیم در 40 سال اول،
بیشتر جنگل ها مالک خصوصی داشت و برای بهره برداری از جنگل توسط آن ها، ضوابطی از
طرف دولت وضع می شد. طبق قانون جنگل ها و مراتع(سال 1338)، بهره برداری از جنگل
فقط بر اساس طرح جنگلداری امکان پذیر شد و در سال 1341 هم مالکیت خصوصی بر جنگل لغو
و جنگل ها ملی شد.
ظرف 50 سال گذشته، بهره برداری دارای مجوز، بر
اساس طرح های جنگلداری بود و در کنار آن بهره برداری سنتی جوامع جنگل نشین هم به
طور موازی و با شدت های کم و زیاد در نقاط مختلف انجام شده و می شود.
من با اتکا به رشته تحصیلی و تجربه شغلی، به نفسِ
عمل تهیه و اجرای طرح های جنگلداری شمال کشور باور دارم ولی به دلیل اشکال ها و
کمبودها، خواهان دقیق تر شدن و به روز تر شدن آن هستم.
به نظر من توجه و رویکرد به موارد زیر در راستای
پایداری جنگل است:
– استفاده کامل تر از دانش و تجربه موجود در
کشور،
– مشارکت واقعی تر مردم محلی ،
– گسترش اهداف تهیه طرح و ارائه کالاها و خدمات
متنوع تر،
– بازنگری شرح خدمات و دستورالعمل های موجود،
– به کارگیری مدل ارزیابی عملکرد سالانه و دوره
ای،
– تعیین گواهی استاندارد(صلاحیت) برای نقش
آفرینان،
– تعیین محور و شاخص برای هر واحد تهیه طرح و تعبیه
سیستم پایش و ارزشیابی،
من بر این باور هستم که دانش و تجربه موجود برای
مدیریت پایدار جنگل در کشور موجود است. به نظر اینجانب ، کنار نهادن یک باره 50
سال تجربه تهیه و اجرای طرح و گام نهادن در وادی نامعلوم، مطلوب و معقول نیست.
دو- ساختار تشکیلاتی جنگلبانی: ساختار جنگلبانی
در دهه های گذشته، همواره در عرصه نظر و عمل، دستخوش تغییر بوده است! وابستگی به
وزارت کشاورزی نیز همواره مورد انتقاد بوده است. بارها بیان شد که وزارت کشاورزی
در اولویت اول، در پی تأمین نان و گوشت و مرغ و تخم مرغ مصرفی مردم است به قول
شهریار: در فکر آش و سبزی بیمار خویش بود! لابد در همین روزها در سایت سازمان جنگل
ها خوانده اید که مدیر کل منابع طبیعی مازندران در جلسه ای اظهار داشت که این آرزو
به دلم ماند که وزیر محترم کشاورزی یک بار هم که شده از جنگل های شمال ایران
بازدید کند! عده ای از همکاران، مانند تعدادی از مسئولان فکر می کنند جایگاه
تشکیلاتی سازمان با ادغام یا الحاق به سازمان محیط زیست بالاتر رفته و اوضاع جنگل
ها بهتر می شود. به نظر من ما بیش از اصلاح ساختار تشکیلاتی به اقدام های دیگری
نیازمندیم.
مشکل اصلی جنگلبانی هم مثل صنعت سینمای ایران در
فیلمنامه است نه کارگردانی و دکوپاژ!
—
با آرزوی پایداری برای جنگل های میهن و بهروزی
برای شما
…