داده‌های مربوط به حیات‌وحش در ایران جزو اسرار است. به دشواری شاید بتوان داده‌های قابل اعتمادی از جمعیت و پراکندگی گونه‌های جانوری در کشور به دست آورد. این دشواری زمانی مضاعف می‌شود که آن گونه‌ها را سازمان محیط‌زیست مثلا حفاظت می‌کند و مثلا آماربرداری سالانه هم از آنها انجام می‌شود. اگر یک شهروند ایرانی بخواهد از تعداد کل و بز در منطقه‌ای حفاظت شده مطلع شود، با او چنان برخورد می‌شود که گویی به دنبال اسرار طبقه‌بندی شده نظامی است. همه داده‌های غلط، در کشوی میزها پنهان است. شاید به این دلیل ساده که هنوز کسب و کار بر اساس همان داده‌های قدیمی و خاک‌گرفته موجود در کشوها، کم و بیش رونق دارد.
چنین رویه منسوخی اما