دیروزبه همراه یکی از دوستان سوار بر خودرو بودیم که موبایل ایشان زنگ خورد . او همانند همیشه موبایل خود را در حالت آیفون قرار داد به نحوی که مکالمه هر دو طرف شنیده میشد.دوست او اهل لاراست که همانند غالب لاری ها درکشور امارات متحده عربی به تجارت مشغول است.وقتی دوست من از او پرسید کجا هستی وچه میکنی در پاسخ گفت در کوه هستم ودنبال شکار کل وبزهستیم و متاسفانه امروز موفق به شکار نشده ایم .من خوشحال شدم که او و دوستانش موفق به شکار غیر مجازشان نشده اند؛ اما او ادامه داد که امروز مثل دیروز روز خوبی نداشته ایم چرا که دیروز 4 راس کل شکار کردیم.دوست من به او گفت گناه دارد نکشید.اما او که فارغ از روزهای کاری در امارت به ایران و کوه های لار آمده بود تا خستگی کار را در کشتن حیات وحش وطن بیرون کند وقعی به این نصیحت ننهاد.
من همانند همیشه ذهنم به سمت مسبب این موضوع رفت. اگر سازمان محیط زیست به عنوان متولی حفاظت از حیات وحش؛ و فراخوریک ارگان حاکمیتی، نیرو وامکانات در اختیار داشت نبایستی شاهد چنین بی مهری به حیات وحش بی پناه بودیم.سازمانی که از یک سو بدنبال احیای ببر وشیر است اما به درستی قادر به حفظ داشته های خود نیست.
همانند 8 سال پیش که بارها گفتم : انحلال سازمان مدیریت وبرنامه ریزی وتنزل آن به یک معاونت بنام معاونت راهبردی ریاست جمهوری موجبات عدم جایگزینی نیروهای بازنشسته خواهد شد.که گذشت زمان به درستی ثابت کرد که کاهش نیروهای حفاظتی ، نظارتی،کارشناسی و... در سازمانهای حاکمیتی همچون محیط زیست و سازمان جنگلها ومراتع به کمک کاهش اعتبارات در این بخش ها تنها نتیجه ای که داشت هدایت این سازمانها به حاشیه بود.چرا که وقتی نیروهای موجود و اعتبارات ناکافی در این سازمانها نمود پیدا کرد دیگر نمیتوان انتظار کاری غیر ممکن را در این بخش ها داشت.
