اینجا خیابان منیریه، خیابان صداقت (ترجمان قدیم)، نبش کوچه ی کاووسی است؛ چندین سال از کودکی و نوجوانی من در این کوچه گذشت، و این خانه ی زیبا که در اوایل دوران رضا شاه ساخته شده و در فهرست آثار ملی هم ثبت شده بود، برای من و بسیاری از اهالی منیریه یادآور گذشته ی آرام و زیبای این محله و بخشی از هویت ما بود.
دو سه هفته پیش، این خانه را با حکم دیوان عدالت اداری از فهرست آثار ملی خارج کردند و آن را کوبیدند… . آن روز اشک ریختم… چنان که گویی یکی از بهترین عزیزانم را از دست داده ام.
آیا دیوان عدالت اداری، یا هر دادگاه دیگری، می تواند بر خلاف قوانین مصوب مجلس رای دهد؟! مگر نه این است که مرجع تشخیص آثار ملی، سازمان میراث فرهنگی است؟ آیا نباید دیوان، حداکثر این سازمان را موظف به پرداخت پول خانه می کرد؟
ماده ی 558 قانون مجازات اسلامی: «هر کس به تمام یا قسمتی از ابنیه، اماکن، محوطه ها، و مجموعه های فرهنگی تاریخی یا مذهبی که در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است […] خرابی وارد آورد، علاوه بر جبران خسارت وارده به حبس از یک الی ده سال محکوم می شود». ماده ی 560 قانون مجازات اسلامی: «هر کس بدون اجازه از سازمان میراث فرهنگی کشور، یا با تخلف از ضوابط مصوب و اعلام شده از سوی سازمان مذکور، در حریم آثار فرهنگی- تاریخی […] مبادرت به عملیاتی نماید که سبب تزلزل بنیان آن ها شود، یا در نتیجه ی آن عملیات به آثار و بناهای مذکور خرابی یا لطمه وارد آید، علاوه بر رفع آثار تخلف و پرداخت خسارات وارده به حبس از یک تا سه سال محکوم می شود.
دو نما از خانه، پیش از تخریب
و پس از تخریب
