از طریق وبلاگ محمد درویش از کسالت استاد کامبیز بهرام سلطانی باخبر شدم. گرچه میسر نشده است که از نزدیک آقای بهرام سلطانی را ملاقات کنم اما از طریق یادداشت های عمیق و دقیق ایشان، با دیدگاه ها و زحماتی که برای محیط زیست ایران کشیده است آشنایی دارم. نوشته های بهرام سلطانی از آن جنس حرف هایی است که بیش از آنکه مستند به چند مقاله و چند کتاب باشد، مبتنی بر مشاهده است، مشاهده ای که معلوم است حاصل سال های تامل و تلاش نویسنده است پیرامون آنچه درباره اش می نویسد، دانشی از جنس تجربه، بسیار کمیاب تر از دیگرانی که فقط می دانند.
دیدم ایشان خطاب به محمد درویش نوشته است: متأسفانه توان نوشتن هم دیگر ندارم.
امیدوارم سلامت و توان بار دیگر به جان و دستان ایشان بازگردد و در آینده ای نزدیک شاهد طنین صدای واژه های اشان در تلاش برای حفظ محیط زیست ایران باشیم.