سال
قبل موضوع قطع درختان کهنسال آزاد در استان گیلان، مدت ها در رسانه ها ادامه داشت.
امسال در مراسم عزاداری ماه محرم در روستای سابق و شهر کنونی سورک (شرق ساری) با
مورد مشابه ای روبرو شدم ولی این بار با هدف توسعه آرامگاه و سازه انسان ساز.
به
نظر می رسد آرام آرام حرمت این درختان شکسته شده و قطع آن ها حساسیت زیادی ایجاد
نمی کند.
می دانم
این حرف که: “حالا که این درخت کهن را به هردلیل بریدید، پیرامون آن را به
شعاع چند متر محصور کنید تا ریشه جوش هایش امکان رشد بیابد” خریداری ندارد. یا
این حرف که:” به جای کاشت سرو نقره ای، اطراف درخت های بلوط باقیمانده را
خراش داده و بذرکاری کنید تا این آثار ملی پایدار بماند” هم چنین!
در این
جا باید از کوشش های پراکنده ای که برای گزارش و ثبت این توده های جنگلی و تک پایه
ها می شود سپاسگزاری کرد، ای کاش این کار، علمی تر و با عکس و فیلم و گزارش،
مطالعه و مستند سازی شود، شاید به کار آیندگان بیاید!
دانشگاه
ها، مراکز تحقیقاتی و سازمان ها و افراد علاقمند می توانند این کار را به عهده
بگیرند.
جلگه
ها و کوه پایه های شمال هنوز این آثار طبیعی را حفظ کرده اند.
…