جنگ، گروه های تبه کار، دزدان دریایی، آمد و شد دائمی سربازان ، خشکسالی و جای خالی قانون دست به دست هم داده اند تا جهنم واقعی را در یک گوشه از سیاره ی زمین خلق کنند. سومالی، کشوری در شاخ آفریقا، که صاحب طولانی ترین خط ساحلی در تمام این قاره است، تمام این بیست سال اخیر را در یک حالت هرج و مرج تمام عیار گذرانده است. مرگ، نابودی و ویرانی شهرهایی که روزی زیبا و آباد بوده اند یکی از مشکلات جدی این کشور است اما در واقع فقط بخشی از داستان تلخ سومالی است. حقیقت این است: جنگل ها، مراتع، منابع ساحلی و هر آن چه به نام انسان در سومال ی باقی مانده است، همگی در معرض خطر جدی قرار دارند.
این کشور در امتداد سواحل طولانی خود دارای تعداد زیادی بندر طبیعی است و هر کس با داشتن یک قایق مجاز است در هر نقطه از این خطوط ساحلی کشتی رانی کند. در این سواحل هیچ گونه نظارتی بر آمد و شد قایق ها و کشتی ها وجود ندارد. برخی از مردم زندگی خود را از طریق قطع درختان با ارزش جنگلی و تبدیل آنها به ذغال چوب می گذارنند، دیگران به کار خرید و فروش مواد مخدر و یا قاچاق انسان مشغولند و عده ای هم هر ساله میلیون ها دلار از طریق دزدیدن کشتی های تجاری به جیب می زنند.
در امتداد این طولانی ترین ساحل محافظت نشده در جهان، افرادی غیر از مجرمان محلی نیز دست به کار دزدی و غارت و تخریب اند. کشتی ها از مسیر دوری همچون ژاپن خود را به ساحل سومالی می رسانند تا تورهایشان را در آب بیندازند و ماهی های این منطقه را در مقادیر بسیار عظیم به یغما ببرند. آنها آزادانه هر گونه روش غیرقانونی صید ماهی را به کار می برند زیرا در این غارت وحشیانه هیچ مانعی در برابر خود نمی بینند.
اما، چیزی به مراتب خطرناک تر از دزدیدن ماهی، کشتی رانی بی ضابطه، نیروهای ارتشی و قاچاچیان مواد مخدر وجود دارد که این سواحل را تهدید می کند. پدیده ای حتی خطرناک تر از قاچاق انسان؛
سال هاست که شرکت های بی نام و نشانی که با گروه های مافیایی ارتباط دارند، از سواحل سومالی به عنوان انبار رایگانی برای دفع ضایعات بهره می برند. امروز هر نوع آلاینده ای – از فلزات سنگین صنعتی تا زباله های هسته ای رادیواکتیو- در طول این سواحل زخم خورده انبار شده اند. کانتینرهای ناشناخته دائما در سواحل سومالی شست و شو می شوند. آزمایشات این حقیقت تلخ را فاش کرده اند که این کانتینرها حاوی انواع آلاینده ها از جمله مواد رادیواکتیو هستند. برخی گزارشات از وجود شرکت هایی خبر می دهند که با سران جنگ معامله می کنند و مبالغی را از آنها دریافت می کنند تا ضایعات هسته ای را در قلمرو خاک سومالی دفن نمایند.
امروز آثار این تجارت شوم را باید در چهره ی مردم رنچ دیده ی سومالی پیدا کرد. خصوصا در مورد مردمی که در نزدیکی نواحی ساحلی اطراف پایتخت- موگادیشو- زندگی می کنند این نشانه ها واضح تر هستند. در چهره ی انسان هایی که پوست خود را از دست داده اند، تاول های دردناک روی لب، بینی و زبان دارند و از جوش هایی بر روی بدنشان رنج می برند که ناگهانی ظاهر می شوند، بدون این که هیچ توضیحی برای شان وجود داشته باشد. آنها هر روز صبح از خواب بیدار می شوند و در آینه ی کوچک روی دیوار خانه شان به بخش هایی از صورت ها و بدنشان نگاه می کنند که ناگهانی و به سرعت شروع به متورم شدن می کنند. مردم می ترسند. آنها مجبورند در کنار غم قحطی و نداری و گرسنگی و خشکسالی، به تومورهای غیرقابل کنترل، ناراحتی های گوارشی و بیماری های روانی شان عادت کنند چرا که اکنون همه ی این ها بخش غیرقابل انکاری از زندگی مردم سومالی شده اند.
این داستان بی پایانی از شرایط اندوهبار این مردم است. مردم هر روز به این نشانه های شوم در سرزمین شان بر می خورند و از خودشان می پرسند: آیا توضیحی برای این پدیده ها وجود دارد؟ ولی هیچ کس نیست که پاسخی به آنها بدهد زیرا سردمداران این کشور در حال جنگی دائمی بر سر قدرت هستند، روزنامه نگاران هر روز کشته یا زخمی می شوند و افرادی که به این کشور سفر می کنند با خطر مرگ در همان اولین لحظات ورود به سومالی رو به رو هستند. این دلیل اصلی این واقعیت تلخ است که چرا ما هرگز چیزی از داستان غم انگیز سومالی و این جنبه از رنج مردمش نشنیده ایم. جهنمی واقعی در سومالی در جریان است و کم کم می رود تا خبرهای مربوط به سومالی بار دیگر بر سر زبان ها بیفتد؛ این بار نه از قحطی و گرسنگی، از بزرگترین تراژدی انسانی دوران معاصر.
متن اصلی: http://www.environmentalgraffiti.com/bizarre/news-world%E2%80%99s-most-dangerous-environment-0
پی نوشت:
درباره رنج مردم سومالی بیشتر خواهم نوشت؛ صرفا به خاطر دینی که نسبت به آن نگاه های غم بار حس می کنم. من این کودکان سیاه را بی نهایت دوست دارم.
