اگر خاطرتان باشد در مطالب متعددی تا به حال از این سخن گفته ام که تغییر اقلیم باعث جابجایی در نقطه ی تعادل سیستم می شود. به عبارت دیگر یک سیستم اقلیمی – اکولوژیکی که برای سال های طولانی مشغول فعالیت بوده، به دلیل دخالت های مستقیم و غیرمستقیم انسانی تبدیل به یک سیستم جدید می شود که تفاوت های اساسی با شرایط پیشین دارد.
امروز مطلبی را دیدم، اینجا، در مورد خشکسالی های اخیر در تگزاس. روی سایتش چند نمودار بود که نکات جالبی در آن ها نشان داده شده است. اولین نمودار نشان دهنده ی ارتباط دما با بارندگی در این منطقه از ایالات متحده است که در آن رابطه ی عکس بین این دو متغیر مشهود است. اگر دقت کنید می بینید که شرایط سال جاری در این ایالات تا چه میزان بی سابقه و دور از انتظار است. این همان چیزی است که در مورد تغییر اقلیم بسیار نگران کننده است، تجربه ی شرایطی که پیش از این آن ها را تجربه نکرده ایم و خصوصا برای مقابله با آن ها آمادگی نداریم.
Source: http://blog.chron.com/
اما رودخانه ی اصفهانی. راستش برای زاینده رود داده و نموداری از این دست ندارم اما نکته ای که این چند روز توجهم را جلب کرده، تلاشی است که در زمینه ی اطلاع رسانی در مورد تعداد شاکیان پرونده انجام می شود. به نظرم حالا دیگر تعداد شاکیان به عددی رسیده که دیگر نیازی نیست منابعی (وقت، پول یا نیروی انسانی) برای افزایش تعداد شاکیان این پرونده هزینه شود. در نهایت قصد که شکستن رکورد تعداد شاکیان یک پرونده در ایران یا حتی جهان نیست، هدف پیگیری یک موضوع زیست محیطی است که بعید می دانم افزایش تعداد شاکیانش مثلا از سه هزار به سه هزار و دویست تفاوتی داشته باشد.
به نظرم کسانی که این حوزه را مدیریت می کنند باید حتی از افزایش مستمر تعداد شاکیان جلوگیری کنند. برای این پیشنهاد دو دلیل دارم. اول اینکه اگر این شکایت در نهایت به سرانجام نرسد، بالابودن تعداد شکات یک نقطه ی ضعف به شمار خواهد رفت و حتی ممکن است در انگیزه ی مشارکت برای نمونه های بعدی موثر باشد.
دوم اینکه منابعی که امروز صرف این امر می شود به عمق بخشیدن به موضوع و پوشش مناسب رسانه ای و انجام فعالیت های پژوهشی مرتبط برای شناسایی مقصر یا مقصران آسیب دیدن زاینده رود تخصیص پیدا کند.