مژگان جمشیدی روز گذشته در پنجمین همایش تجلیل از خبرنگاران محیط زیست و منابع طبیعی در بخشی از سخنانش واقعیتی تلخ را بیان کرد ، حقیقتی که باید بارها و بارها خوانده شود و مورد توجه همه و بویژه مسئولان و مدیران عالی کشور قرار گیرد . خبر را بخوانید :
مژگان جمشیدی در بخشی از سخنان خود با اشاره به رشد فزاینده تخریب و آلودگی زیستگاهها و از بین رفتن محیط زیست شهری گفت: عوارض تخریب و آلودگی محیط زیست این روزها دیگر فراتر از نابودی حیات وحش و زیستگاهها است و دامن ما انسانها را هم گرفته است. برای دیدن عوارض تخریب و آلودگی محیط زیست دیگر لازم نیست به بندر امام خمینی و ماهشهر برویم تا 280 کودک ناقص الخلقه ای که تنها در مدت 6 ماه به دلیل بالا بودن میزان جیوه در آب و آبزیان متولد شدند را ببنییم .لازم نیست بدن های تاول زده 2000 روستایی را در همسایگی پالایشگاه بندرعباس که بی شباهت به قربانیان بمباران های شیمیایی جنگ تحمیلی نیستند و دندان های سیاه شده و دستان لک آورده ساکنان جنوب تهران در همسایگی پالایشگاه تهران را ببینیم . فقط کافی است سری به غسالخانه بهشت زهرای تهران بزنیم تا ببنیم زندگی شهرنشینی و استرش های ناشی از مسائل اقتصادی و آلودگی های صوتی و امواج الکترو مغناطیسی و آلودگی هوا و آب چطور جوانان 20 ساله و 30 ساله مان همچون یاسر و یاسرها را بدون هیچ دلیلی و تنها با بهانه ایست قلبی روانه تخت مرده شوی خانه ها می کند.
در همین مورد و در همین وبلاگ :
چرا به خبر مرگمان بی توجهیم؟!