بر مبناي معيار هاي علمي تعريف شده کشور ايران در يک ارزيابي کلان مي تواند يک سرزمين کوهستاني تلقي شود. زاگرس و البرز عمده رشته کوه هاي ايران هستند که در فراي مرز هاي ملي با کوههاي آنتاليا، قفقاز، هندوکش و… گره مي خورند يا به بيان زيبائي شاعرانه منوچهر آتشي:
ايران جهان است
وقتي گره مي خورد
گردنه هاي زاگرس
با چکاد آرارات
و دره هاي البرز
با تنگه هاي هند وکش
با بحث هاي مقدماتي که تا اينجا داشته ايم با توجه به قله هاي اصلي دو رشته کوه عمده مي توان ارزيابي و نظر کارشناسي داد که سرزمين ما حد اقل حاوي يک صد اکوسيستم کلان کوهستاني (با احتمال تکرار يک اکوسيستم کلان در بيش از يک جا)، سيصد اکوسيستم منطقه اي (Eco-Region) با صد ها اکوسيستم بخشي (Eco-section) و هزار ها اکوسيستم محلي (Eco-site) ميباشد. از طرفي وقتي پنج منطقه ژئوبتانيک جهاني در چنين سرزميني گره مي خورند در توصيف غناي تنوع زيستي سطوح پائين (گونه و ژن) حرف شاعرانه آتشي را مي توان در ديالوگ علمي بيان داشت که “سرزمين کوهستاني من دنياست”.
ادامه دارد
