امروز روز جهانی بدون خودرو است. روزهای بدون خودرو سابقه ای طولانی در تقویم کشورهای جهان دارد و منابع گوناگونی در این خصوص وجود دارد.
نخستین بار در سال هزار و نهصد و پنجاه و شش یعنی شصت سال پیش برای مدت چهار هفته در کشورهای بلژیک و هلند روز یکشنبه به عنوان روز بدون خودرو انتخاب شده بود. بعدها در سال هزار و نهصد و هفتاد وسه میلادی و همزمان با بحران نفت که به دلیل تحریم فروش نفت توسط اعضای شاخص اوپک ایجاد شده بود زمزمه های قوی برای کاهش استفاده از خودرو آغاز شد. نقطه اوج روزهای بدون خودرو در جهان به سال هزار و نهصد و نود و چهار و پس از سخنرانی اریک بریتون فعال نام آشنای توسعه پایدار بر می گردد که در خصوص لزوم کاهش وابستگی شهرها به خودروها سخنرانی داشت.
روز جهانی بدون خودرو برای نخستین بار در سپتامبر هزار و نهصد و نود و نه در جهان اعلام همگانی شد و کم و بیش در بسیاری از کشورهای دنیا روزی برای کاهش استفاده از خودروها و استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی و وسایل استفاده کننده از سوخت پاک را اختصاص داده اند. در هندوستان، سه شنبه های بدون خودرو از پنجاه و دو هفته پیش آغاز به کار کرده است.
نکته مهمی که در خصوص این روز در ایران باید مورد توجه قرار بگیرد بومی سازی آن منطبق با شرایط فرهنگی و اجتماعی ایران است. طراحی کمپین فرایندی علمی و مدیریتی است که بدون توجه به مجموعه شرایط می تواند اصل ماجرا را با خدشه مواجه کند. برای مثال در خصوص کمپین سه شنبه های بدون خودرو در ایران این سوال مطرح است که با توجه به شرایط اجتماعی، فرهنگی و حتی سیاسی کشور آیا تکیه بر استانداردسازی خودروها، استفاده از سیستم حمل و نقل عمومی و مدیریت هوشمندانه بر تردد در اولویت قرار دارد یا اصرار بر کارناوال های دوچرخه سواری در محیط های شهری؟!