گرامیداشت روز جهانی مهار بیابان زائی
روز 27خرداد ماه یا همان 17 ژوئن میلادی در جهان بنام “روز جهانی مقابله با بیابان زائی” نام گذاری شده است ؛ به همین مناسبت هر ساله در جهان برای فعالان و دوستداران عرصه های منابع طبیعی و محیط زیست ؛ سازمانهای مردم نهاد فعال در این حوزه ها ؛ جراید ؛ رسانه های گروهی و همچنین سازمانها و وزارتخانه های دولتی که اهداف اصلی ماموریت سازمانی آنان حفاظت از منابع طبیعی و محیط زیست می باشد در این روز؛ فرصت برایشان فراهم می گردد تا با انتشار بولتنهای خبری ؛ گزارشات تحقیقی و علمی ؛ چاپ کتب و یا با برگزاری جلسات و همایشهای متنوع ” روزجهانی مقابله با بیابان زائی ” را گرامی بدارند.
در کشورمان ایران نیز هر ساله در این روز و به همین مناسبت توسط نهادهای دانشگاهی و سازمانهای مدافع منابع طبیعی و متولیان امور بیابان های کشورمان با برگزاری برنامه های متنوع ؛ جهت بررسی مشکلات بیابان و بیابان زائی و چالشهای موجود اقدام می کنند که مهمترین این برنامه ها همایش کشوری “روز جهانی مهار بیابان زائی” که توسط اداره کل امور بیانان سازمان جنگلها و مراتع و آبخیزداری برگزار می شود. در این همایش تعدادی از نمایندگان و سفرای کشورهای خارجی ؛ نمایندگان سازمان جهانی فائو و نمایندگان بخش عمرانی سازمان ملل UNDP در ایران و همچنین تعدادی از نمایندگان فراکسیون منابع طبیعی مجلس شواری اسلامی ؛ اساتید دانشگاه ها؛ بعضی از مدیران و کارشناسان ارشد منابع طبیعی ؛ فعالان محیط زیست و منابع طبیعی وهمچنین ارباب جراید و رسانه های گروهی حضور فعال دارند که در این همایش به اقدامات و فعالیتهای انجام شده جهت مهارو جلوگیری ازپیشروی بیابان در سراسر کشور در سالی که گذشته؛ می پردازند و موضوع دیگری که در این همایش به بررسی آن می پردازند شناسائی مشکلات و معضلات و چالشهای جهانی بیابان و بیایان زائی که در سالهای آینده ایران و جهان را تهدید خواهد کرد.
بیابان و ذهن کودکیم
با توجه به اینکه بخشی بزرگ از سرزمین ایران را بیابان ها تشکیل می دهند ولی در قدیم و در ذهن مردم مخصوصا” در قصه های کودکانه همیشه بیابان محل زندگی غولها و گرگها و دزدان و راهزنان بود و آنان خود را در بیابان ها را پنهان می کردند تا بعدا” به اهداف شوم خود برسند؛ بیاید دارم در یکی از روزهای دوران کودکیم ؛ خبر آوردن که کودکی در بیابان طمع گرگ شده است و فقط از آن مقداری لباس پاره ؛ یک جفت کفش و تعدادی استخوان به جا مانده است ( که گرگ نتوانسته بود اینها را بخورد) لذا این موضوع دست آویزی برای بزرگترها شد که همیشه کودکان را نصیحت کنند که تنهایی به سمت بیابان نروند و کودکان را از رفتن به بیابان نهی می کردند و بعد از آن اتفاق همیشه از بیابان ترس و هراس داشتم و از طرفی در آن زمان اگر مسیرم به بیابان می افتاد چون در بیابان از درختان سرسبز و سر به فلک کشیده و مزارع زیبا و جویبارهای پر آب خبری نبود به همین جهت ازآن دوران از بیابان در ذهنم غولی وحشتناک ساخته بودم و حتی در دوران نوجوانی و جوانی وقتی کلمه بیابان رامی شنیدم و یا در جای می خواندم ناخداگاه مفهومی خوبی ازبیابان در ذهنم تداعی نمی شد وهمیشه فکر می کردم اگر کسی بنا به عللی در بیابان گرفتارشود اولین مشکل آن کمبود آب و تشنگی خواهد بود ودر صورتیکه این گرفتاری برای چند روزی ادامه پیدا کند خدای ناخواسته در نهایت به هلاکت و مرگ در اثر تشنگی منتهی می شد.
بیابان و بیابان زدائی
از وقتی به فعالیتهای زیست محیطی پرداختم و اطلاعاتم در مورد بیابان و اکوسیستم آن زیاد شده است و فهمیدم که بیشتر مطالبی که در مورد بیابان در دوران کودکیم شنیده ام قصه و افسانه بوده و واقعیت خارجی نداشته و از طرفی بیابان و اکوسیستم آن یکی از نعمت های خدادی می باشد که در هر کشوری اگر از این نعمت بدرستی استفاده شود بیابان از سرمایه ملی آن کشور محسوب می شود و بیابان می تواند یکی از بزرگترین مراکز اقتصادی هر کشوری باشد از طرفی تازه متوجه شدم که کلمه “بیابان زدائی” کلمه شایسته برای امور بیابان نیست زیرا خداوند هیچ چیز را بد نیافریده که ما بخواهیم آن را بزدائیم و ایکاش در زبان عامه مردم به جای آنکه از کلمه های ” بیابانزدائی ” استفاده می شد کلمات “مهار بیابان زائی ” یا از جمله “جلو گیری از پیشروی بیابان” جایگزین آن می شد.
کسب مقام نخست در جهان
از طرفی از سال گذشته خبری در رسانه های گروهی منتشر شده است که کشور ایران در چند سال اخیر به علت انجام پروژه های مختلف مهاربیابان زائی در بعضی از نقاط بیابانی کشورمان ؛ توانسته است مقام و رتبه اول بیابان زدائی را در جهان کسب نماید. با توجه به اینکه این خبر می تواند برای ما ایرانیان مسرت بخش باشد و جا دارد که از زحمات مسئولین و دیگر عزیزان اموربخش بیابانی سازمان جنگلها ؛ مراتع و آبخیزداری وهمچنین بخشی های از وزارت کشاورزی که در این سالها توانسته اند این مقام عالی را کسب کنند تشکر و قدردانی شود که این مقام اولی نشانه از کوشش و تلاش جدی آنان در حوزه بیابان می باشد.