مدیریت مراتع کشور مبتنی بر تهیه و اجرای طرح فقط باستناد تبصره یک و هفت ماده سه قانون حفاظت و بهره برداری تحت اجرا بود و هست ولی در بخش اعمال محدودیت ها با چند ماده از جمله 43 و 43 مکرر و 44 و 44 مکرر و بی تردید شیوه امر و نهی نرو ، نگو ، نخور و… در هر نوع مدیریت نتایج مطلوبی ندارد
آنچه در بهبود وضع مراتع کشور مفید است ارتباط تنگاتنگ بهره برداران عرفی با کارشناسان مراتع و یا ناظرین طرح مرتعداری است که می تواند تناسبی را بین تولید سال و تعلیف مجاز ایجاد کند، اما دامنة ارتباط تنگاتنگ تا این حد و توام با توافق