بیست و یکمین کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل صبح دوشنبه با حضور بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل و دهها تن از رهبران کشورهای مختلف جهان در شهر پاریس آغاز شد. سران و رؤسای جمهور ودیگر شخصیتهای ۱۴۷ کشور جهان، برای شرکت در کنفرانس تغییرات اقلیمی ، در «بورژه» پاریس حضور دارند.
براساس محاسبات کارشناسان، در صورت ادامه روند کنونی گرمایش هوای کره زمین شماری از شهرهای مهم ساحلی چون نیویورک، توکیو و بانکوک بین سال های ۲۰۵۰ تا آخر قرن حاضر به زیر آب خواهند رفت.
فرانسوا اولاند با گوشزد کردن خطرات قحطی، مهاجرت های عظیم و درگیری‌ها بر‌سر آب در صورت ادامه روند کنونی گرمایش هوا گفت: «اهداف هیچ کنفرانس بین المللی تاکنون به اهمیت این کنفرانس نبوده است.
باراک اوباما که کشورش سهم 12 درصدی در تولید گازهای گلخانه ای دارد گفت: در مقام رهبر بزرگترین اقتصاد جهان و دومین کشور تولید کننده گازهای گلخانه‌ای به اینجا آمده ام که بگویم، ایالات متحده آمریکا نه تنها به نقش خود در ایجاد این مشکل اذعان می‌کند، بلکه خود را متعهد و مسئول می‌داند که برای حل این مشکل اقدام کند.
رییس جمهور چین به عنوان پرچمدار تولید گازهای گلخانه ای در جهان، گفت که نشست پاریس نقطه شروعی برای مقابله با تغییرات آب و هوایی است.
نخست وزیر هندوستان که کشورش نقش زیادی در انتشار گازهای گلخانه‌ای دارد گفت: «عدالت اقلیمی در این است که هرچند ظرفیت کربنی کمی [در اتمسفر زمین] باقی مانده، کشورهای در حال توسعه فضای کافی برای رشد داشته باشند.»
ایران سهم ناچیزی در تولید گازهای گلخانه‌ای دارد. خانم ابتکار نماینده ایران در این کنفرانس گفت که در صورت برداشته شدن تحریم‌ها، ایران می‌تواند با وارد کردن فناوری‌های جدید، میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای را به شدت کاهش دهد. ایران تا سال ۲۰۳۰ چهار درصد از تولید گازهای گلخانه‌ای را کم می‌کند. با این حال در صورت رفع تحریم‌ها، این مقدار به ۸ درصد هم میرسد.
هدف این کنفرانس ، رسیدن به توافق بین‌المللی بلندمدتی برای کاهش گازهای گلخانه ای در جو کره زمین است. اگر کنفرانس پاریس شکست بخورد و نتیجه‌ای حاصل نشود، جهان در مسیر رسیدن به سرنوشتی شوم قرار خواهد گرفت. مسیری که نتیجه‌اش متوسط بالاتر دمای جهانی، طوفان‌های سهمگین‌تر، خشکسالی‌های بیشتر، ذوب شدن یخ‌های قطبی، افزایش سطح آب اقیانوس‌ّها و در نتیجه تهدید زندگی زمین خواهد بود.
مدیران دو کشور چین و ایالات متحده که جمعا 40 درصد از گازهای گلخانه ای را تولید میکنند اذعان به کارکرد ناصحیح خود داشته وحال باید منتظر ماند تا بازخورد این نوع همکاری را بصورت اجرائی در اجتناب از گرم شدن زمین دید.کاری که در بلند مدت نیزبعید بنظر میرسد.چرا که منافع کنونی و مال اندوزی قدرتهای بزرگ اقتصادی با توسعه پایدار محیط زیست همخوانی ندارد.
مطالب مرتبط: