اسمش ببر است. بزرگترین گربه سان جهان. روزگاری سلطان بیشه زارها و جنگلل های شمال ایران بود ولی آنقدر کشتیم و کشتیمش تا نسلش منقرض شد. آخرین بار در ایران در سال 1337 در جنگل گلستان دیده شده و پس از آن دیگر هیچ کسی هیچ ببری در طبیعت ایران ندیده است.
در سیاهه قرمز گونه‌های در معرض خطر اتحادیه بین‌المللی حفاظت از محیط زیست (IUCN) در جایگاه «در معرض خطر انقراض» قرار دارد. گفته می شود در سراسر جهان حدود 300 تا 4000 از این حیوان در طبیعت زیست می کنند. به عبارتی می شود گفت این حیوان یک میراث طبیعی جهانی است که در خطر نابودی قرار دارد.
ظاهراً پس از منقرض کردن نسل ببر در ایران، اکنون مرض دیگری به جانمان افتاده. ول کن ببر ها نیستیم. دو ببر را در باغ وحش وکیل مشهد به کشتن دادیم و پس از آن سه سال پیش سازمان محیط زیست در پروژه ای تبلیغاتی دو ببر سیبری را در ازای دادن دو پلنگ ایرانی از روسیه وارد کرد. از آن دو ببر سیبری یکی را در باغ وحشی در تهران کشتیم و آن یکی گفته می شود بیمار است و بیش از یکسال است که کسی از سرنوشتش خبری ندارد. چند روز پیش هم یک ببر دیگر در باغ وحش ارم تهران مرده. تا اینجای کار می شود 4 ببر مرده و یک ببر مفقودالاثر! آن ببری که در باغ وحش ارم مرده ببر بنگال بوده، بر اساس آمار صندوق جهانی طبیعت (WWF) فقط حدود 1850 ببر بنگال در کل جهان در طبیعت زندگی می کنند.
می بینید ما چه هنرمندیم! نسل ببر را در ایران منقرض کردیم و اکنون مرض ببرکشی در باغ وحش های کشور به جانمان افتاده.
تا کی قرار است این حیوانات کشته شوند و هیچ مسئولی پاسخگو نباشد؟! تا کی قرار است میراث طبیعی جهان را نابود کنیم و در برابر جهانیان پاسخگو نباشیم؟! تا کی قرار است باغ وحش های ایران قتلگاه و شکنجه گاه حیوانات باشد؟! تا کی؟!