احتمالا پیش آمده نسبت به یک پاره هایی از یک سرزمین احساس ” خاص” داشته باشید. احساسی از این دست که ” تو را بیشتر دوست دارم” . اصلا مهم نیست زیبایی اش چه اندازه کمتر یا بیشتر از همه ی آن جاهای دیگری است که می شناسی، یا اینکه چه اندازه بکر است ( یا نیست) ، یا… این صرفا یک نوع نزدیکی و احساس شبیه بودن و دوست داشتن صمیمانه است و درست همان چیزی است که در خصوص بزنگان حس می کنم. برای من مهم نیست که صدها میلیون سال است که دریاچه ی من آنجاست و یک زمانی دایناسورها می آمده اند و احتمالا پای نیزارهای بلندش آب می خورده اند و حالا 127 گونه را پناه می دهد و آبش آن قدر شور و تلخ است که درناها بالای سرش چرخ می زنند و حتی برای آبتنی هم پایین نمی آیند و زمین های کشاورزی اطراف را به این دریاچه ی خیلی خیلی تلخ ترجیح می دهند، من حتی قبل از این که بدانم بزنگان تنها دریاچه در گستره وسیع خراسان است، دوستش داشته ام و تا حالا هزاران احظه از این که شب ها در حاشیه ی آن آب نقره ای خیلی آرام قدم بزنم و توی سکوت بی نهایت وسیع اش خودم را و همه ی هستی را گم کنم، لذت برده ام و لای نیزارهایش سرک کشیده ام و همیشه حس کرده ام حتما یک چیزهای شگفت انگیزی توی آن گیسوی انبوه طلایی کشف نشدنی می شود پیدا کرد.
بزنگان سرزمین سهره و فسبل های چند میلیون ساله و افسانه ی آب و ماهی و نیزارهای طلایی و رشته کوه غریبی است که مثل دامن زن ها چین خورده و تا امتداد افق پهن شده.
اما…
متراکم ترین نیزار دریاچه توسط روستایی ها تصرف و شخم زده شده، گوسفندها در منطقه حکم فرمایی می کنند و هر جا می روی جای پای آن ها هست و آلاله و لاله و گون و گز و ورک و خارشتر نیست. خشکسالی و کمی باران و تغییر مسیر آب چشمه به نفع دامداران وسعت دریاچه را از 88 هکتار به 55 هکتار کاهش داده و عمق 20 متری آب را به 12 متر رسانده است. 5 سکو و 3 سرویس بهداشتی برای رفاه گردشگران که تا می توانند زباله و تخریب را از دریاچه دریغ نمی کنند، زخم خودش را به چهره بزنگان نشانده است.
غیر از این ها در بزنگان ملالی نیست جز دوری گاه به گاه شغال ها و غیبت و آمد و شد گربه ای وحشی یا گربه ای جنگلی و تشی ها و پایکا ها و خارپشت گوش دراز و آن 127 گونه پرنده ی عزیز.
پی نوشت:
گزارش تصویری از دریاچه بزنگان